Η οργή να γίνει δύναμη ανατροπής

Ενα σύννεφο λαϊκής οργής σκεπάζει την Ελλάδα. Ανθρωποι με τις πιο διαφορετικές κοινωνικές καταβολές δείχνουν τρομαγμένοι περισσότερο για τα αμέσως επόμενα χρόνια από τα παρόντα. Η ελπίδα του μέλλοντος, αυτό που πάντα συντρόφευε τους Ελληνες και στις πιο δύσκολες στιγμές τους, δεν υπάρχει. Κάτω από έναν κανονικό ρυθμό ζωής, σκότος και έρεβος. Η ποικιλώνυμη, πολυεπίπεδη και ποικιλόχρωμη εκμετάλλευση ως όρος ζωής φτάνει στην καθολική της ανάπτυξη. Τα μεσοαστικά και μικροαστικά κοινωνικά στρώματα παύουν να αποτελούν τα στηρίγματα του μεγαλοαστικού καθεστώτος. Αλλοι το ονομάζουν αυτό αναδιάρθρωση του καπιταλιστικού συστήματος. Αλλοι πάλι το προσομοιάζουν με το θάνατο του καθεστώτος.

Ομως σε πείσμα τους, αυτό εξακολουθεί να υπάρχει για να θυμίζει ότι ο τελικός θάνατός του είναι κάτι που συνυπάρχει με τον ίδιο τον άνθρωπο, με τον ίδιο το λαό που τον ζει. Οσο αυτός ο άνθρωπος και λαός ξαποσταίνει στη μακαριότητα της υπομονής, ο τελικός θάνατος του καπιταλισμού θα απειλεί να συμπαρασύρει μαζί του την ίδια την ανθρωπότητα. Για το τι και το πώς δύναται να συμβεί αυτό, αρκεί να κοιτάξει κανείς πίσω του τους δύο παγκόσμιους πολέμους του εικοστού αιώνα. Αρκεί επίσης να γνωρίζει στοιχειώδη πράγματα για τους όρους ύπαρξής του καπιταλισμού. Αλλά κι αν ακόμη αυτά του είναι απρόσιτα, ας κοιτάξει την καθημερινότητά της ζωής του και τις απειλές μιας παγκόσμιας φτώχειας και πολέμου που τον περιβάλλει. Τότε πιθανόν να αντιληφθεί την αλήθεια της παγκόσμιας φθοράς που επιβάλλεται.

Τα πολιτικά και δημοσιογραφικά φερέφωνα της αστικής τάξης μιλούν για την κρίση σαν να είναι ένας περαστικός πυρετός του συστήματος. Ετσι χρεώνονται με τη στείρα ζωή του παρόντος και την επικίνδυνη του μέλλοντος. Εδώ δεν πρόκειται για μια αρνητική αντίδραση αστικών κύκλων. Ούτε για το απλό δικαίωμα έκφρασης. Πρόκειται για συνενοχή σε μία πορεία που οδηγεί στην καταστροφή. Η εναλλαγή του οικονομικού, πολιτικού και γενικότερα κοινωνικού συστήματος των καπιταλιστικών σχέσεων δεν είναι απλά ένα ιδεολογικό αίτημα κάποιων ευφάνταστων ούτε καπρίτσιο κάποιων αρνητών. Είναι απλά και καθαρά όρος ύπαρξης του ανθρώπου ως άτομο και ως κοινωνία.

Αυτό επιβάλλει την ανάγκη ανάδειξης ιδιαίτερα μιας κοινωνικής μερίδας, μιας κοινωνικής τάξης που θα δώσει την κατευθυντήρια γραμμή κοινωνικοποίησης της υλικής, πνευματικής και ψυχικής υπόστασης του ανθρώπου. Είναι αυτό που λέγεται ως πέρασμα στην εργατολαϊκή ιδιοκτησία όλων των υλικών παραγωγικών δυνάμεων. Είναι η εργατολαϊκή κυβέρνηση που θα αναλάβει στο όνομα της κοινωνίας τη σωτηρία της ανθρωπότητας από την πείνα της φτώχειας και το φόβο του πολέμου. Αυτή η ζοφερή κατάσταση που ζώνει τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων γίνεται ανάγκη και δύναμη αισιοδοξίας, αλλαγής. Οι εργατικές επιτροπές στους χώρους εργασίας και οι λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές της Ελλάδας εξακολουθούν να αποτελούν το μπούσουλα μιας καθολικής εργατολαϊκής αλλαγής. Οποιεσδήποτε πολιτικές συμμαχίες οιονδήποτε κομμάτων, οι «αριστερές» κι αλλιώτικες ταμπέλες αποτελούν το επικίνδυνο μονοπάτι μιας πολιτικής χειραγώγησης του εργατολαϊκού κινήματος. Αντώνης Δαμίγος