Μια στιγμή που πραγματικά λίγο έλειψε να βάλω τα κλάματα, για το που έχουμε φτάσει.κουκουλοφόρους-αναρχικούς. Έκλαιγε... έκλαιγε από την στεναχώρια και απο τα νεύρα του.Του λέω:
- Μην πετάς πέτρες, θα φας καμιά και δεν έχεις κράνος. Κάποιος σίγουρα θα σε περιμένει σπίτι.- Με περιμένουν, αλλα ποιός θα τους ταϊσει. 4 παιδιά έχω ρε φιλε, 4 παιδάκια.... τι να.....κανω. Να τους πάω μάρμαρα να φάνε;Του δίνω το κράνος μου που φόραγα καθώς έβγαζα φωτογραφίες.
- Πάρτο, του λέω εγώ έχω γονείς, δεν έχω παιδιά.Πέρνει το κράνος
Φώναζε καθώς πέταγε μια-μια πέτρα:
-Αυτή για τα 4 ΠΑΙΔΙΑ μου!
-Αυτή για την ΓΥΝΑΙΚΑ μου!
-Αυτή για εμένα.
-Αυτή για το μέλλον ΟΛΩΝ μας!-Γαμ.... να πεθάνετε μ.......
Δεν τον έβγαλα φωτογραφία. Το έκανε για αυτόν και όχι για να το δούμε όλοι.
Έχουμε φτάσει στον πάτο.Αν δεν ξυπνήσουμε σύντομα είμαστε τελειωμένοι.
Εκτός και αν........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου