Όταν τα μάτια κοιτάζουν έκπληκτα και τρομαγμένα δεξιά-αριστερά, τότε ψάχνουν για δρόμο. Και τότε πρέπει να τους δείξεις εσύ το δρόμο όσο δύσκολος κι αν είναι χωρίς να σκεφτείς αν "τα νέα που τους έφερες τους χάιδεψαν τ'αυτιά..." Κι αν δε δείξεις εσύ το δρόμο που βγάζει στο καινούργιο, κάποιος άλλος θα τους αρπάξει από το χέρι που τρέμει και θα τους γυρίσει αιώνες πίσω γιατί "δεν υπήρχε άλλη λύση".
Όλοι μιλάνε για ελπίδα. Ελπίδα, φόβος, ποιος μπορεί καλά να τα ξεχωρίσει;
Δεν χρειάζονται ελπίδα οι άνθρωποι γύρω κι ας λένε. Πίστη χρειάζονται. Πίστη δυνατή πως μπορούν. Πως μπορούμε!
Ένας καινούργιος κόσμος περιμένει να γεννηθεί. Και για να αξίζουν οι πόνοι του τον κόπο, πρέπει να είναι πραγματικά καινούργιος.
Αλλιώς αυτό που θα γεννηθεί δεν θα απέχει και πολύ από το Τέρας. Ποιος ξέρει τι άγριο πρόσωπο μπορεί να πάρει. Του φασισμού; Του Πολέμου; Μπορεί και τα δύο. Έτσι κι αλλιώς αυτά τα δυο πάνε πακέτο...
Βαδίσαμε για χρόνια μέσα σε ένα ψέμα ένα παραμύθι καπιταλιστικής "ευημερίας" που μας έβγαλε σ' αυτόν εδώ το γκρεμό.
Δε γίνεται να γυρίσουμε πάλι στο ίδιο παραμύθι γιατί πάλι στον ίδιο γκρεμό θα μας βγάλει.
Ετσι κι αλλιώς η καταιγίδα έχει γεμίσει με βάλτους τις παλιές οάσεις κι όλα τα μονοπάτια έχουν γίνει χείμαρροι που μόνο "οι λίγοι" θα μπορούσαν να περάσουν. Κι εμάς δε μας νοιάζουν οι λίγοι εξοπλισμένοι και πάντα εντός.
Εμάς μας νοιάζουν οι πολλοί, αυτοί που πάντα ήταν στην απ' έξω. Αυτοί που οι λίγοι βρίσκαν τρόπο και τους χρύσωναν το χάπι για να τους κλείνουνε τα μάτια.
Μ' αυτούς μονάχα τώρα κουβεντιάζουμε.
Μ' αυτούς μονάχα θέλουμε να χτίσουμε τη σκάλα.
Αυτήν που θα μας πάει στο καινούργιο.
Ένα σχόλιο που ήρθε χθες βράδι και λέει όσα ήθελα να πω. Ανώνυμα. Από το φίλο ή φίλη, σύντροφο ή συντρόφισσα Δ.
"Διαβάζει κανείς λέξεις όπως "πατρίδα", "επιτυχία", "ανάπτυξη", ωραίες λέξεις, αλλά στ' αλήθεια, είναι τόσο ωραίες; Όσο και αν κάποιοι θέλουν να μας πείσουν πως αυτές οι λέξεις σημαίνουν το ίδιο για όλους μας, κάποιοι άλλοι ξέρουμε, πως δεν είναι έτσι. Η ίδια μας η εμπειρία μας διδάσκει ότι αλλού είναι το σημαίνον και αλλού το σημαινόμενο. Ακούς τη λέξη πατρίδα και αμέσως πρέπει να ρωτήσεις ποιανού πατρίδα; Γιατί άλλη είναι η πατρίδα του κεφαλαιοκράτη και άλλη αυτή του εργάτη. Σου λένε επιτυχία, αλλά επιτυχία για ποιόν; Γιατί η επιτυχία η δική σου είναι δική μου αποτυχία. Φωνάζουν για ανάπτυξη αλλά τι στ' αλήθεια πρέπει να αναπτυχθεί; Αν παραδείγματος χάριν αναπτυχθεί το τάδε μονοπώλιο θα “αναπτυχθώ” και εγώ που εργάζομαι σ' αυτό;
Όσο και αν κάποιοι δεν θέλουν να δουν πως αυτή η κοινωνία είναι χωρισμένη στα δυο, όσο και αν κλείνουν τα μάτια σαν να ‘ναι παιδιά που παίζουν κρυφτό και νομίζουν ότι θα βρουν κρυψώνα καλή από τον μπαμπούλα… ακόμα κι αν ο μπαμπούλας δεν τους βρει, η αλήθεια θα τους βρει σίγουρα. Και η αλήθεια, αν δεν την κοιτάξεις κατάματα, είναι απείρως πιο τρομακτική από τον οποιονδήποτε μπαμπούλα.
Ποια είναι η αλήθεια; Ναι, αυτή η κοινωνία είναι χωρισμένη στα δυο. Απ’ τη μια οι εκμεταλλευτές και από την άλλη οι εκμεταλλευόμενοι. Απ’ τη μια οι χορτάτοι και από την άλλη οι πεινασμένοι. Απ’ τη μια οι σφαγείς και από την άλλη οι σφαγμένοι . Απ’ τη μια τα παράσιτα και από την άλλη οι παραγωγοί του πλούτου.
Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν αυτές οι δυο πλευρές να έχουν την ίδια πατρίδα, να μοιράζονται τις ίδιες επιτυχίες, να αναπτύσσονται με τον ίδιο τρόπο; Όποιος εργαζόμενος θεωρεί ότι τα συμφέροντα του μπορούν ποτέ να ταυτιστούν με αυτά του κεφαλαίου αρνείται απλά να δει την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι για να σώσουν αυτοί τα κέρδη τους εμείς πρέπει να πέσουμε στον καιάδα.
Και η ερώτηση είναι μία: Τι να κάνουμε;
Η απάντηση; Οργάνωση και αντεπίθεση τώρα! Όταν δέχεσαι επίθεση τι άλλο μπορείς να κάνεις; Στα συνδικάτα μας όλοι, τα ταξικά. Να δώσουμε τη μάχη εκεί που χτυπά η καρδιά του τέρατος, στους χώρους δουλειάς, εκεί που ενωμένοι η δύναμή μας είναι ανυπολόγιστη.
Τίποτα δεν αλλάζει διαφορετικά, πόσο ακόμα πρέπει να βλέπουμε το ίδιο εργάκι να παίζεται ξανά και ξανά και ξανά; Ο Παπανδρέου έγινε Παπαδήμος και ο Παπαδήμος έγινε Σαμαράς & ΣΙΑ και οι Σαμαράς & ΣΙΑ θα γίνουν Αλέξης και ο Αλέξης θα γίνει τα χέρια που στάζουν το αίμα του αδερφού και χιτλερικά θα μας χαιρετάν. Τι στ’ αλήθεια πιστεύουμε ότι μπορεί ν’ αλλάξει; Ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση, όλοι αυτοί είναι τα μαντρόσκυλα της άλλης πλευράς όχι της δικής μας. Είναι ποτέ δυνατόν σκυλί να δαγκώσει το χέρι που το ταΐζει; Και αν το αφεντικό δώσει εντολή να σ’ αρπάξει απ’ το λαιμό θα το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αυτή είναι η αλήθεια. Σκληρή, πικρή, δύσκολη… αλλά αυτή είναι. Αλλά επιλογή έχουμε.
Ή περιμένουμε να μας ρίξουν έναν έναν στον καιάδα, αλλά να ξέρουμε πως κανείς μας δεν θα γλιτώσει όσο καλό παιδί και αν είναι, όσο και αν παρακαλέσει, όσο και αν γλύψει , όσο και συρθεί, ή της γης οι κολασμένοι γινόμαστε μια γροθιά για να γκρεμίσουμε αυτό το σάπιο σύστημα συθέμελα και να χτίσουμε μια κοινωνία που οι κάτω θα είναι πια από πάνω, που η εξουσία θα είναι του λαού και εμείς που παράγουμε τον πλούτο θα τον απολαμβάνουμε κιόλας.
Γιώργο συγχώρα με για το τεράστιο σχόλιο αλλά ώρες ώρες…
Δ"
http://giorgossarris.blogspot.gr/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου