ΜΙΚΡΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ;;

Η δουλειά ήταν κάπου στη βόρεια Ελλάδα,καλά λευτά,αρπαχτή που λέμε. Την πλάκωσα ολημερίς και την παρέδωσα κατά τις 7 το απόγευμα,όταν το σούρουπο έβαφε το πρόσωπό του με μελανά χρώματα, κατηφιασμένα. Πήγα στο μοτέλ,την έπεσα για μια ωρίτσα. Σηκώθηκα, έκανα ένα ντουζάκι να φρεσκαριστώ. Το ξύρισμα ήταν βαθύ και με λεπτομέρεια. Εβαλα τα καλά μου,την πανάρχαια κολώνια μου,την brut,χτυπώντας καλά τα μάγουλα να φραπαδιάσουν και έκλεισα τη πόρτα πίσω μου. Πήρα τον πρώτο δρόμο, έτσι για να γνωρίσω τη πόλη. Μου τράβηξε τη προσοχή ένα δρομάκι με πολλά φώτα.Χώθηκα με περιέργεια μικρού παιδιού. Τα μαγαζιά πολλά και διάφορα....σουβλακερί,καφε-μπάρ,χασάπικα,μπαράκια,κόσμος πολύς! Ξαφνικά ένα ουράνιο flash έλαμψε την περιοχή. (ε.. ρε γλέντια που έχει ο θεός σκέφτηκα) Δεν άργησε να έρθει και η βροντή,δυνατή,τρομερή,όπως όταν σπάει το φράγμα του ήχου το αεροπλανο. Να και η βρόχα που λέει ο Ζαμπέτας,αλλά τι βρόχα;;σαν γατοκέφαλα! Ο κόσμος άρχισε να τρέχει πανικόβλητος, με τσάντες στο κεφάλι, εφημερίδες, οτι είχε πρόχειρο...Εγώ τρύπωσα στο πρώτο μπαράκι που είδα,να γλυτώσω από τη θυμωμένη φύση.Γεμάτο το μικρό μαγαζί. Ένας συρφετός ψευτομαγκιάς, έχει κατακλύσει τον χώρο. Μια πλημμύρα αμερικανοποιημένων νεοέλληνων,με μούσια φερετζέδες αλά μουτζαχεντίν και με κινητά και tablet στο χέρι, λάτρεις του fecesbook.. οι κοπελιές,βαμμένες ξανθές,με νηπιακής εμπνεύσεως τατουάζ στα βυζιά και ολούθε....Τελικά,δέκα λεπτά έκανα να φτάσω στονμπάρμαν. Του έκανα νόημα αλλά πού....<<ρε φίλε θα πιούμε σήμερα τίποτα;;>> του είπα. <<Να περιμένεις απάντησε>> Σκέφτηκα να φύγω,αλλά έξω η βροχή έριχνε ζειμπέκικο...Η ώρα περνούσε και ο θόρυβος από τη μουσική ήταν για τρέλα...Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος κοινωνιολόγος για να διαγνώσει τον πλήρη ξεπεσμό αυτής της σύγχρονης σκατοφυλής που ισχυρίζεται ότι κατάγεται από τους αρχαίους Έλληνες. Τέλος πάντων. Ξαφνικά ακούω μια αγριοφωνάρα,<<πές το >>... <<ένα Τζόνι>> του απάντησα. Το ποτήρι που έφερε,γδαρμένο από τις πολλές πλύσεις και το ποτό,λίγο με 200 παγάκια...<<Δέκα γέρο>> μου λέει...Του δίνω το δεκάρικο και σκέφτομαι ,Αλβανός θα είναι...άκου <<γέρο>> <<γιούρο>> ήθελε να πεί...Στο τρίτο ποτό δεν άντεξα και του λέω,<<γιούρο>> ρε φίλε,όχι <<γέρο>>...<<το ξέρω ρε γέρο>> μου λέει....Αυτό ήταν! πηδάω μέσα στη μπάρα και γίνεται χαμός. Μπουκάρουν και δυό φουσκωτοί και...ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε...Οι γροθιές τους επαναληπτικές και στοχευμένες...έριξα κι εγώ,αλλά στον αέρα.....( η ανδρεία όπως και πολλές άλλες αρχαϊκές αρετές,μ' έχουν δυστυχώς εγκαταλείψει προ πολλού.) Η ώρα έγειρε προς τις 2 το μεσημέρι.Προσπάθησα να σηκωθώ,αλλά ο πονοκέφαλος ήταν στο μάτι του..κυκλώνα,τρομερός,δυνατός !Κατάφερα τελικα να φτάσω στον καθρέφτη που λέει πάντα την αλήθεια! Το δεξί μάτι μου,ήταν σαν αμφιλεγόμενης γκέισας...το δεξί μου,έβλεπε, αλλά μέσα από ομίχλη. Πάλι καλά τα παιδιά,δεν μπορώ να πω,δεν με χτύπησαν κάτω από τη μέση! Το πάνω μέρος,είχε πρόβλημα...ακόμη και οι ρώγες μου πονούσαν, λές και είχα θηλάσει...αλιγάτορες.Τι ήθελα σε αυτό το ευρωκωλάδικο; αφού με την ψυχολογία που είχα,ήμουν το πολύ για μπακαλοταβέρνα,με τσίρο,ελιές και κρασάκι.Πολύ μαλάκας.Γι αυτό πρέπει να ακούμε τους παλιούς σοφούς ανθρώπους.Στην περίπτωσή μου θα έλεγαν, <<μικροί,μεγάλοι στο καφενείο ρεεεεε;;>>