Γιάννης Μαντούσης- Και ο πόλεμος συνεχίζεται

…Επέστρεφα σπίτι από την πρώτη μέρα του σχολείου και μάλιστα την πρώτη μέρα της δευτεροβάθμιάς μου εκπαίδευσης. Κλασικά, η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και πρόβαλλε σκηνές από τη Νέα Υόρκη, όχι κάποια σειρά ή ταινία αλλά ζωντανή σύνδεση με το Μανχάταν και τους Δίδυμους Πύργους να καίγονται. Κραύγαζαν οι δημοσιογράφοι για μια νέα εποχή που ξεκινάει. Η εποχή της «τρομοκρατίας».Όντας 12 χρονών, προφανώς, εκείνη τη στιγμή το κατάπια αμάσητο. Στην πορεία, όμως, κατάλαβα ότι καμιά νέα εποχή δεν άρχιζε. Το μόνο νέο που ξεκινούσε ήταν η νέα αφορμή για να πηδήξει η Δύση την Ανατολή, όπως κάνει πολύ συχνά την τελευταία χιλιετία. Ούτε που το φαντάζονταν οι Άραβες Χαλίφηδες με πόσο τόκο θα πλήρωναν, την ήττα στο Πουατιέ το 732 μ.Χ. από τον Σαρλς Μαρτέλ. Απλή συνεπωνυμία με τον τύπο από το Game of Thrones που το κεφάλι του έσπασε σαν καυλόσπυρο από εκείνο το κτήνος…Η συνέχεια γνωστή. Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ εισέβαλλαν στο Αφγανιστάν για να διώξουν τους Ταλιμπάν, με τους οποίους είχαν συνεργαστεί στο νταβαντούρι με την ΕΣΣΔ, όπως και με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Λίγα χρόνια αργότερα με την κατηγορία της κατοχής βιολογικών όπλων, επιτέθηκαν στο Ιρακ για να καθαιρέσουν τον Σαντάμ  Χουσείν, με τον οποίο επίσης είχαν άριστες σχέσεις παλιότερα. Guess what…Βιολογικά όπλα δεν βρέθηκαν. Ούτε καν χημικά μια και κάποια χρόνια νωρίτερα τα είχε εξαντλήσει το καθίκι ο Σαντάμ σε Κουρδικούς πληθυσμούς στο βόρειο Ιράκ.Προφανώς, δεν θα έχω ανακαλύψει την Αμερική (ειρωνία) αν σας αναφέρω ότι όλα αυτά γίναν για το πετρέλαιο. Ούτε ήταν κρυφό ότι η οικογένεια του τότε Προέδρου της Αμερικής Τζορτζ Μπους ήταν από τις πλέον πανίσχυρες στην αγορά του πετρελαίου στις ΗΠΑ, και στον κόσμο αυτόματα.Αυτοί οι πόλεμοι ήταν, όμως, πολυέξοδοι. Έτσι χρησιμοποιώντας την απολύτως δίκαια αγανάκτηση των αραβικών πληθυσμών προς τους απολυταρχικούς κοσμικούς του δικτάτορες που οδήγησε στην Αραβική Άνοιξη,  διείσδυσαν στις έκρυθμες κατάστασεις με σκοπό ακόμα μία φορά το κέρδος. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ο Καντάφι της Λιβύης, ο οποίος προτού ψοφήσει παίζει να βιάστηκε όσες φορές βίασε και ο ίδιος κάποια ανήλικη κοπέλα της επικράτειάς του.Κάτι παρόμοιο πήγε να γίνει και με τον Άσαντ στη Συρία. Εκεί, όμως, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελαν. Όχι μόνο ο Άσαντ δεν νικήθηκε, αλλά πολλοί από τους μισθοφόρους που συμμετείχαν στον αγώνα για την ανατροπή του, τάχθηκαν στις δυνάμεις των Τζιχαντιστών. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα.

Εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος από τα παραπάνω ότι όλες αυτές οι ψυχές που χάνονται στη Μέση Ανατολή τόσα χρόνια και στην Ευρώπη πρόσφατα, είναι αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής των εταιρειών που αποζητάνε φυσικούς πόρους για την παραγωγή ενέργειας. Με στόχο το κέρδος και την εξουσία, δύο έννοιες ταυτόσημες στην σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα.
Για ακόμα μια φορά, βλέπουμε τα κράτη-έθνη να γίνονται υπάλληλοι των μεγάλων συμφερόντων. Θα πει κάποιος, «γιατί δεν πρέπει να νικηθούν οι Τζιχαντιστές;» Ναι, φυσικά, πρέπει να νικηθούν, όπως και ο Καντάφι έπρεπε να ανατραπεί, όπως και ο Άσαντ. Αλλά η διαφορά ενός ελευθερωτή και ενός αποικιοκράτη έγκειται στο αν θα φύγει μετά από την περιοχή που ενέργησε, ή αν θα κρατήσει κάποια προίκα κάτι αναμνηστικό. Η Ιστορία αποδεικνύει ότι πάντα γίνεται το δεύτερο. Και όχι για το κράτος που παριστάνει τον ελευθερωτή, αλλά για τα συμφέροντα που παριστάνουν τους τυχοδιώκτες, ενώ στην πραγματικότητα δεν κυνηγούν την τύχη τους, αλλά την δημιουργούν…Τα οποία έχουν αντιληφθεί από τις πρώτες στιγμές του ανθρώπινου πολιτισμού ότι ένα από τα βασικότερα στοιχεία που χρειάζονται για να επιβιώσουν και να εξαπλωθούν είναι το ανθρώπινο αίμα. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες.
Και ο πόλεμος συνεχίζεται.