Του Κώστα Γιαννιώτη
Πλησιάζουν Χριστούγεννα του 2016!
Για κάποιους συμπατριώτες μας όμως το ημερολόγιο δείχνει μέρες του `42 ή του `50, γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι... ελληνόφωνοι «κυβερνώντες»! Αυτοί οι «κάποιοι», αφού πρώτα στέρησαν το ψωμί, την περίθαλψη, την πρόνοια, τη στέγη, τα όνειρα, την ελπίδα και την πίστη στη ζωή, από τους συνανθρώπους μας, τελικά αποφάσισαν να τους στερήσουν ακόμα και το φως! Οι κατακτητές και οι «κυβερνώντες» Κουίσλινγκς είναι γνωστοί πια, στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας!
Πολιτικά αποκαΐδια ενός συστήματος που καταρρέει και που δε θα μπορούσε να σταθεί ούτε μια μέρα... Δε θα είχε τη δυνατότητα να μπορέσει να στεριώσει ούτε ώρα, αν... Αν δεν είχε τη στήριξη από τις στρατιές των καλοθελητών που προσφέρουν πρόθυμα τις υπηρεσίες τους και εκτελούν πειθήνια τις εντολές τους, για ένα κομμάτι ψωμί! Από τέτοιους έχουμε μπόλικους!
Καθάρματα, με ανύπαρκτη συνείδηση!
Υποκείμενα με ανύπαρκτη αξιοπρέπεια!
Ανδρείκελα με δείκτη νοημοσύνης κάτω του υποτυπώδους!
Τρεμάμενα ανθρωπάρια που ξέρουν να πουλάνε νταηλίκι και «παλικαριά» στους απόκληρους και βασανισμένους ανθρώπους, την ίδια στιγμή που κατουριούνται πάνω τους έτσι και τους λοξοκοιτάξει το... αφεντικό, έτσι και τους υψώσει τη φωνή ο... προϊστάμενος!
Ο ένας, δημόσιος υπάλληλος. Εφοριακός που χωρίς κανέναν ενδοιασμό χτυπάει με δύναμη τη σφραγίδα και βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του κάτω από το κατασχετήριο του σπιτιού του ανέργου, του «τυχερού» μεροκαματιάρη των 400 Ε, της χήρας και των ορφανών της!
Ο άλλος, υπάλληλος κάποιας «εισπρακτικής» (έτσι ονομάζονται σήμερα τα στέκια της μαφίας), που χωρίς καμία αναστολή, σηκώνει το τηλέφωνο και απειλεί τον άνεργο, τον άρρωστο, τον απελπισμένο! Ο άλλος συμβολαιογραφάκος, χαρτογιακάς του κερατά, που φορτωμένος το υπηρεσιακό του ύφος, ανάλγητος και ψυχρός, κατακυρώνει την απόφαση κατάσχεσης της περιουσίας του μεροκαματιάρη, προς όφελος των κορακιών που εκπροσωπεί!
Ο άλλος, υπάλληλος επιχείρησης κοινής ωφέλειας, που, σιγοσφυρίζοντας αδιάφορα, μπαίνει πρωί πρωί στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο να εκτελέσει το «καθήκον» του: Να κόψει το ρεύμα από κάποιο φτωχόσπιτο!
«Κάνει τη δουλειά του»! Έτσι δηλώνει!
Αλλά δεν σκέφτηκε ότι το ίδιο ακριβώς δηλώνει και το ανθρωπόμορφο μπρατσοειδές των ΜΑΤ, την ώρα που κλωτσάει ανήμπορους γέρους κι ανυπεράσπιστες γυναίκες!
Που ακόμα κι αυτό δεν είναι ικανό να το κάνει –και το ξέρει- αν δεν είναι μέσα στο μπουλούκι των κρανοφόρων! Μέσα στην αγέλη των αρρωστημένων! Όλοι αυτοί κι άλλοι τόσοι, είναι «άνθρωποι» που ζουν ανάμεσά μας! Είναι «άνθρωποι» της διπλανής πόρτας!
Τις... γιορτινές μέρες, θα κυκλοφορούν αγκαλιά με τα παιδάκια τους και ξένοιαστοι θα μοιράζουν «ευχές» και «χαμόγελα» στους γύρω τους, την ίδια ώρα που κάποια άλλα παιδιά θα τουρτουρίζουν στο σκοτάδι κάποιου σπιτιού χωρίς ρεύμα! Είναι οι ώρες που σιχαίνεσαι το ανθρώπινο είδος και σε πιάνει λύσσα όταν διαβάζεις στην ταυτότητά τους... «Έλλην υπήκοος»!!
Όλο αυτό το «σινάφι» δηλώνει ότι δεν κάνει τίποτε κακό! Απλώς .... «κάνει τη δουλειά του»!
Μερικοί προχωρούν ακόμα πιο πέρα, δηλώνοντας ότι προσφέρουν υπηρεσίες στη χώρα, σώζοντάς την από τους... μπαταχτσήδες!!
Αναρωτιέμαι!
Όλοι αυτοί δεν έχουν γνωστούς, συγγενείς, φίλους, γείτονες;
Πώς διάολο τους ανέχονται και δεν τους έχουν, ακόμα, απομονώσει;
Όλοι όσοι ξέρουν τέτοια ανθρωποειδή και δεν τα έχουν ακόμα ρίξει στο περιθώριο της κοινωνίας, είναι συνένοχοί τους! Γιατί την ίδια στιγμή που υπάρχουν αυτά τα κοινωνικά αθύρματα, υπάρχουν και ΑΝΘΡΩΠΟΙ με παλικαριά και αξιοπρέπεια! Πριν λίγο καιρό ένιωσα την ελπίδα και την περηφάνια να ξαναζωντανεύουν μέσα μου, όταν ένα παλικάρι, οικογενειάρχης και ΑΝΕΡΓΟΣ, απέρριψε πρόταση πρόσληψής του σε εισπρακτική εταιρεία, λέγοντάς μου...
«εγώ δεν πρόκειται να ταΐσω τα παιδιά μου με ψωμί βουτηγμένο στο δάκρυ κάποιου φουκαρά, που τον οδήγησαν στην απελπισία. Δε θα γίνω υπάλληλος των δοσίλογων και των κατακτητών, για να φάω μια φέτα ψωμί! Θα παλέψω, μαζί με όσους μπορώ, να τους ξαποστείλουμε, να ελευθερώσουμε τον τόπο μας και να φάμε όλοι ψωμί τιμημένο!
Άλλωστε τα ψωμιά τους είναι λίγα!
Αργά ή γρήγορα θα σαρωθούν και δε θέλω την ημέρα εκείνη να βρεθώ με το κεφάλι σκυμμένο, για να αποφύγω το φτύσιμο του κόσμου!
Δε θέλω να έχω την τύχη των πορνιδίων της α΄κατοχής, που με το φευγιό των Γερμανών, ο λαός τις κούρευε στους δρόμους!».
Και τελειώνοντας, μου τόνισε, με μάτια αγριεμένα:
«Και επειδή ξέρω ότι γράφεις, μην ξεχάσεις να πεις σε κάτι τέτοιους, ότι δεν πρόκειται να τους ξεχάσω! Τη μέρα της απελευθέρωσης θα τους βρω! Γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί να τροφοδοτούν το θεριό με αίμα, σήμερα θα ήμασταν ελεύθεροι! Και μην ξεχάσεις, είναι κι άλλοι σαν και μένα! Πολλοί! Κι είναι, ακόμα, σιωπηλοί»!
Για κάποιους συμπατριώτες μας όμως το ημερολόγιο δείχνει μέρες του `42 ή του `50, γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι... ελληνόφωνοι «κυβερνώντες»! Αυτοί οι «κάποιοι», αφού πρώτα στέρησαν το ψωμί, την περίθαλψη, την πρόνοια, τη στέγη, τα όνειρα, την ελπίδα και την πίστη στη ζωή, από τους συνανθρώπους μας, τελικά αποφάσισαν να τους στερήσουν ακόμα και το φως! Οι κατακτητές και οι «κυβερνώντες» Κουίσλινγκς είναι γνωστοί πια, στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας!
Πολιτικά αποκαΐδια ενός συστήματος που καταρρέει και που δε θα μπορούσε να σταθεί ούτε μια μέρα... Δε θα είχε τη δυνατότητα να μπορέσει να στεριώσει ούτε ώρα, αν... Αν δεν είχε τη στήριξη από τις στρατιές των καλοθελητών που προσφέρουν πρόθυμα τις υπηρεσίες τους και εκτελούν πειθήνια τις εντολές τους, για ένα κομμάτι ψωμί! Από τέτοιους έχουμε μπόλικους!
Καθάρματα, με ανύπαρκτη συνείδηση!
Υποκείμενα με ανύπαρκτη αξιοπρέπεια!
Ανδρείκελα με δείκτη νοημοσύνης κάτω του υποτυπώδους!
Τρεμάμενα ανθρωπάρια που ξέρουν να πουλάνε νταηλίκι και «παλικαριά» στους απόκληρους και βασανισμένους ανθρώπους, την ίδια στιγμή που κατουριούνται πάνω τους έτσι και τους λοξοκοιτάξει το... αφεντικό, έτσι και τους υψώσει τη φωνή ο... προϊστάμενος!
Ο ένας, δημόσιος υπάλληλος. Εφοριακός που χωρίς κανέναν ενδοιασμό χτυπάει με δύναμη τη σφραγίδα και βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του κάτω από το κατασχετήριο του σπιτιού του ανέργου, του «τυχερού» μεροκαματιάρη των 400 Ε, της χήρας και των ορφανών της!
Ο άλλος, υπάλληλος κάποιας «εισπρακτικής» (έτσι ονομάζονται σήμερα τα στέκια της μαφίας), που χωρίς καμία αναστολή, σηκώνει το τηλέφωνο και απειλεί τον άνεργο, τον άρρωστο, τον απελπισμένο! Ο άλλος συμβολαιογραφάκος, χαρτογιακάς του κερατά, που φορτωμένος το υπηρεσιακό του ύφος, ανάλγητος και ψυχρός, κατακυρώνει την απόφαση κατάσχεσης της περιουσίας του μεροκαματιάρη, προς όφελος των κορακιών που εκπροσωπεί!
Ο άλλος, υπάλληλος επιχείρησης κοινής ωφέλειας, που, σιγοσφυρίζοντας αδιάφορα, μπαίνει πρωί πρωί στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο να εκτελέσει το «καθήκον» του: Να κόψει το ρεύμα από κάποιο φτωχόσπιτο!
«Κάνει τη δουλειά του»! Έτσι δηλώνει!
Αλλά δεν σκέφτηκε ότι το ίδιο ακριβώς δηλώνει και το ανθρωπόμορφο μπρατσοειδές των ΜΑΤ, την ώρα που κλωτσάει ανήμπορους γέρους κι ανυπεράσπιστες γυναίκες!
Που ακόμα κι αυτό δεν είναι ικανό να το κάνει –και το ξέρει- αν δεν είναι μέσα στο μπουλούκι των κρανοφόρων! Μέσα στην αγέλη των αρρωστημένων! Όλοι αυτοί κι άλλοι τόσοι, είναι «άνθρωποι» που ζουν ανάμεσά μας! Είναι «άνθρωποι» της διπλανής πόρτας!
Τις... γιορτινές μέρες, θα κυκλοφορούν αγκαλιά με τα παιδάκια τους και ξένοιαστοι θα μοιράζουν «ευχές» και «χαμόγελα» στους γύρω τους, την ίδια ώρα που κάποια άλλα παιδιά θα τουρτουρίζουν στο σκοτάδι κάποιου σπιτιού χωρίς ρεύμα! Είναι οι ώρες που σιχαίνεσαι το ανθρώπινο είδος και σε πιάνει λύσσα όταν διαβάζεις στην ταυτότητά τους... «Έλλην υπήκοος»!!
Όλο αυτό το «σινάφι» δηλώνει ότι δεν κάνει τίποτε κακό! Απλώς .... «κάνει τη δουλειά του»!
Μερικοί προχωρούν ακόμα πιο πέρα, δηλώνοντας ότι προσφέρουν υπηρεσίες στη χώρα, σώζοντάς την από τους... μπαταχτσήδες!!
Αναρωτιέμαι!
Όλοι αυτοί δεν έχουν γνωστούς, συγγενείς, φίλους, γείτονες;
Πώς διάολο τους ανέχονται και δεν τους έχουν, ακόμα, απομονώσει;
Όλοι όσοι ξέρουν τέτοια ανθρωποειδή και δεν τα έχουν ακόμα ρίξει στο περιθώριο της κοινωνίας, είναι συνένοχοί τους! Γιατί την ίδια στιγμή που υπάρχουν αυτά τα κοινωνικά αθύρματα, υπάρχουν και ΑΝΘΡΩΠΟΙ με παλικαριά και αξιοπρέπεια! Πριν λίγο καιρό ένιωσα την ελπίδα και την περηφάνια να ξαναζωντανεύουν μέσα μου, όταν ένα παλικάρι, οικογενειάρχης και ΑΝΕΡΓΟΣ, απέρριψε πρόταση πρόσληψής του σε εισπρακτική εταιρεία, λέγοντάς μου...
«εγώ δεν πρόκειται να ταΐσω τα παιδιά μου με ψωμί βουτηγμένο στο δάκρυ κάποιου φουκαρά, που τον οδήγησαν στην απελπισία. Δε θα γίνω υπάλληλος των δοσίλογων και των κατακτητών, για να φάω μια φέτα ψωμί! Θα παλέψω, μαζί με όσους μπορώ, να τους ξαποστείλουμε, να ελευθερώσουμε τον τόπο μας και να φάμε όλοι ψωμί τιμημένο!
Άλλωστε τα ψωμιά τους είναι λίγα!
Αργά ή γρήγορα θα σαρωθούν και δε θέλω την ημέρα εκείνη να βρεθώ με το κεφάλι σκυμμένο, για να αποφύγω το φτύσιμο του κόσμου!
Δε θέλω να έχω την τύχη των πορνιδίων της α΄κατοχής, που με το φευγιό των Γερμανών, ο λαός τις κούρευε στους δρόμους!».
Και τελειώνοντας, μου τόνισε, με μάτια αγριεμένα:
«Και επειδή ξέρω ότι γράφεις, μην ξεχάσεις να πεις σε κάτι τέτοιους, ότι δεν πρόκειται να τους ξεχάσω! Τη μέρα της απελευθέρωσης θα τους βρω! Γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί να τροφοδοτούν το θεριό με αίμα, σήμερα θα ήμασταν ελεύθεροι! Και μην ξεχάσεις, είναι κι άλλοι σαν και μένα! Πολλοί! Κι είναι, ακόμα, σιωπηλοί»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου