Η απάντηση δεν άργησε να έρθει....

Themistoklis Symvoulopoulos Η ελληνόφωνη κυβέρνηση, με την συγκατάθεση δια της σιωπής, του κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος, (εξαιρουμένου του ΚΚΕ που ξοδεύει τον αντιπολιτευτικό του λόγο ως εκεί που επιτρέπει η λιγούρα της ευρωεπιδότησης), φροντίζει να διευρύνει ποσοτικά και ποιοτικά την εχθρότητα απέναντι στην χώρα μας. Δεν μας έφτανε η άμεση και πολεμικά επιθετική πολιτική της Τουρκίας, που θέτει υπαρξιακό ζήτημα της χώρας, και που μόνη υπέυθυνη γι' αυτήν την κατάσταση είναι η πολιτική ενδοτισμού που ασκείται ανελλιπώς από την εποχή Σημίτη, μιά 5η φάλαγγα εντός των τειχών που συνεπικουρείται κυρίως από τα συμφέροντα των «συμμάχων» μας, των ΗΠΑ, της γερμανοκεντρικής ΕΕ και της επανακάμπτουσας ευρωπαϊκής αγγλοσαξωνίας, έχουμε πλέον απέναντί μας την Ρωσσία και εσχάτως το Ιράν, χωρίς να είναι δική τους η ευθύνη, να επισημοποιούν ο καθένας με τον τρόπο του πως η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι πλέον φιλική χώρα προς αυτούς. Κι ακόμα δεν τα έχουμε δεί όλα. Πολύ φοβάμαι, είμαι σίγουρος δηλαδή, οτι η επικείμενη διεύρυνση - ανάφλεξη του πολέμου στα Βαλκάνια, λέγεται οτι μεγάλο μέρος του εξοπλισμού των ΗΠΑ για την Ουκρανία τελικά καταλήγει στο Κόσσοβο, στην μεγαλύτερη βάση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, στην Βοσνία υποβόσκει ή προετοιμάζεται ένας νέος εμφύλιος, αλλά και οι προετοιμασίες της Ρουμανίας και της Μολδαβίας για είσοδο στην αντιπαράθεση Ουκρανίας - Ρωσσίας, θα θέσουν επίσημα και την Σερβία στις χώρες που δεν θα διάκεινται φιλικά απέναντι στην χώρα μας.

Τι να τους κάνεις τους εχθρούς όταν έχεις τέτοιους συμμάχους. Κι ενώ οι Αλεξανδροπουλίτες χαίρονται για το λίγο συνάλλαγμα που άφησαν οι μισθοφόροι του USS Arlington, εκφράζοντας μάλιστα μερικοί αφελείς εντόπιοι την αίσθηση ασφάλειας απέναντι στον επιθετικό γείτονα που προσδίδει η εγκατάσταση των αμερικανών στον λιμάνι της πόλης, το πολεμικό πλοίο απέπλευσε για να συμμετάσχει στις αποβατικές ασκήσεις προσομοίωσης της Τουρκίας για κατάληψη ελληνικών νησιών. Ουδέν σχόλιον!! Το εξαιρετικό νέο όμως, που μάλλον δεν θα κοσμήσει του πηχυαίους τίτλους της προπαγάνδας της 5ης φάλαγγας, άλλωστε προηγούνται τα φλέγοντα ζητήματα για την επιδημία της ευλογιάς των πιθήκων, της Πισπιρίγκου, της βράβευσης Εισαγγελάτου και το πόσο άρρωστος είναι ο Πούτιν, η Τουρκία βρίσκει ευκαιρία να ξαναμπουκάρει στην βόρεια Συρία, επιχειρώντας να ξεκαθαρίσει με τους Κούρδους στην περιοχή, να πιέσει και ν' αναβαθμίσει ταυτόχρονα τα ανταλλάγματα που επιθυμεί από την Δύση και το ΝΑΤΟ προκειμένου να επιτρέψει την είσοδο της Φιλανδίας και Σουηδίας στον επιθετικό οργανισμό. Αναρωτιόμουν λοιπόν από ποιούς έχει το οκ γι' αυτό, ποιά η θέση των ΗΠΑ, ποιά της Συρίας, και ποιά της Ρωσσίας για την αναγγελθείσα νέα εισβολή και ξεκαθάρισμα στην περιοχή; Η απάντηση δεν άργησε να έρθει από τις ίδιες τις εξελίξεις. Στις 28 Μαΐου, ο ρωσικός στρατός ανέπτυξε ενισχύσεις στο αεροδρόμιο al-Qamishli στη βορειοανατολική Συρία σε κάτι που φαίνεται να είναι μια απάντηση στις πρόσφατες απειλές της Τουρκίας στην περιοχή. Σύμφωνα με ρωσικές και συριακές πηγές, η ενίσχυση περιελάμβανε έναν αριθμό μαχητικών βομβαρδιστικών Su-34 και επιθετικών ελικοπτέρων Ka-52. Πέρυσι, ο ρωσικός στρατός ενίσχυσε την παρουσία του στο αεροδρόμιο al-Qamishli μετατρέποντάς το στην κύρια βάση του στη βορειοανατολική Συρία. Η ανάπτυξη έγινε εν μέσω αναφορών για συνεχιζόμενες προετοιμασίες του τουρκικού στρατού και των πληρεξουσίων του για την έναρξη νέας μεγάλης κλίμακας επιχείρησης κατά των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF) υπό την ηγεσία των Κούρδων στη βόρεια και βορειοανατολική Συρία. Σε κάτι που φαίνεται να είναι μια προσπάθεια προειδοποίησης της Τουρκίας να μην κάνει μια τέτοια κίνηση, μονάδες του Συριακού Αραβικού Στρατού και της Ρωσικής Στρατιωτικής Αστυνομίας πραγματοποίησαν κοινή περιπολία με αξιωματούχους των SDF κατά μήκος των γραμμών του μετώπου στη βορειοανατολική περιοχή το πρωί. Η περίπολος συνοδευόταν από πολλά ρωσικά επιθετικά ελικόπτερα. Πριν από την κοινή περιπολία, πολεμικά αεροσκάφη των Ρωσικών Αεροδιαστημικών Δυνάμεων έριξαν μια σειρά από βόμβες κρότου λάμψης πάνω από τις κατεχόμενες από τους Τούρκους περιοχές στη βορειοανατολική περιοχή ως σαφή προειδοποίηση προς τους πληρεξούσιους της Τουρκίας. Τι κάνουν οι ΗΠΑ; Οι ΗΠΑ έχουν προειδοποιήσει την Τουρκία να μην ξεκινήσει νέα επιχείρηση στη Συρία. Ωστόσο, σε αντίθεση με τις ρωσικές και τις συριακές δυνάμεις, ο συνασπισμός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ δεν έκανε καμία κίνηση για να αποτρέψει τον τουρκικό στρατό και τους πληρεξουσίους του. Δεν θα είναι δυνατό για την Τουρκία να ξεκινήσει μια νέα στρατιωτική επιχείρηση κατά των SDF στη Συρία χωρίς το πράσινο φως από τις ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον μπορεί να δώσει στην Άγκυρα το πράσινο φως εάν αποσύρει την αντίρρησή της για την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Εξαιτίας αυτού, η μόνη ευκαιρία των SDF να επιβιώσει είναι πιθανό να βελτιώσει τις σχέσεις τους με τη Μόσχα και τη Δαμασκό, οι οποίες διατηρούν μεγάλες δυνάμεις στη βόρεια και βορειοανατολική περιοχή. Δίπλα απ' όλα αυτά, επιχείρηση σκούπα ετοιμάζεται ενάντια στο ρωσσικό στοιχείο στο Άγιο Όρος, με αιχμή του δόρατος τον Βαρθολομαίο. Ναι αυτόν που αν θυμάμαι καλά ευλόγησε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Τουρκίας στο Αφρίν της βόρειας Συρίας το 2018. Δεν ξέρω αν έχει χαθεί η αξιοπρέπεια μας, δεν ξέρω αν μετά την ανάδειξη ως Οφικιάλλιου του Σωτήρα της υγείας μας ακολουθεί και ο Μαρινάκης για την προσφορά του στον αγώνα του «ΜΕ τα ναρκωτικά»! Δεν ξέρω αν με συμμετοχές στην ανάδειξη προέδρων, με Συνέπειες και Πνοές ενωτικές θα βγούμε στο ξέφωτο!! Σίγουρα ξέρω οτι η χώρα μου έχει γίνει οικόπεδο προς εκποίηση με αναλώσιμα λαό και ιδιώτες - πολίτες που προορίζονται για έμψυχο σκραπ στα χωνευτήρια του πολέμου, και οτι καμμία συνθήκη και καμμιά ιστορία δεν προεξοφλεί οτι τα έθνη και οι χώρες υπάρχουν στο διηνεκές, αν οι λαοί δεν βγούνε στο προσκήνιο. Όποιος σήμερα δεν μιλά για ξερίζωμα της 5ης Φάλαγγας που νέμεται την χώρα, σε οικονομικό, πολιτισμικό, κοινωνικό και αμυντικό επίπεδο, δηλαδή για την πλήρη Ανατροπή του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος και των δεκανικιών του. Αν δεν ομονοήσουμε στην επιτακτική ανάγκη για μια νέα πολιτική κατάσταση που θα αποκαταστήσει την συνταγματική έννομη τάξη, την ομαλή και εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος στη βάση της ελεύθερης έκφρασης κάθε πολίτη, την εκκαθάριση και οριστική απαλλαγή της Ελλάδας από το επαχθές, απεχθές και μη εξυπηρετήσιμο δημόσιο χρέος, την διεθνή αναβάθμιση της Ελλάδας μέσα σ’ έναν πολυπολικό και πολυσχιδή κόσμο, ανοιχτή στην ελευθερία των συναλλαγών και των σχέσεων με όλες τις χώρες της υφηλίου με μοναδικό γνώμονα το σεβασμό και την κατοχύρωση της εθνικής της κυριαρχίας, χωρίς να υπόκειται σε υποτέλειες, ή εξαρτήσεις από μονοπωλιακά προνόμια, προστάτες, εγγυητές και κηδεμόνες, τότε είναι βέβαιη η συνεχής επιδείνωση μέχρι την τελική καταστροφή. Βρισκόμαστε πλέον σε πολύ δύσκολους καιρούς. Αλλά όπως σωστά επισήμανε και ο φίλος Andreas Reos σε μιά πρόσφατη αποστροφή του: «Οι δύσκολοι καιροί γεννάνε δυνατούς ανθρώπους». Εκεί ακριβώς βρισκόμαστε.

Μύκονος: Τουρίστες πλήρωσαν για αστακομακαρονάδα, καλαμαράκια, σαλάτα και ψωμί 1.536 ευρώ

Στη δεύτερη καταγγελία που έρχεται στο φως για τους υπέρογκους λογαριασμούς σε μαγαζί στη Μύκονο, οι τουρίστες υποστήριξαν στη Daily Mail ότι τους χρέωσαν ως «χρυσά» τα πιάτα που παρήγγειλαν

Μύκονος: Τουρίστες πλήρωσαν για αστακομακαρονάδα, καλαμαράκια, σαλάτα και ψωμί 1.536 ευρώ (πηγή: Pixabay) Συνεχίζονται οι καταγγελίες για την ακρίβεια στη Μύκονο. Μετά τα «χρυσά» καβουροπόδαρα των 600 ευρώ, τη μερίδα γύρο στα 23 ευρώ και τις μπάλες παγωτό στα 7 ευρώ, μία παρέα από τουρίστριες περιγράφει στη Daily Mail τον εξωφρενικό λογαριασμό που κλήθηκε να πληρώσει σε εστιατόριο στο νησί των ανέμων. Διαβάστε ακόμη: Ρεύμα: O μαθηματικός τύπος που επιστρέφει τα 600 ευρώ του λογαριασμού - Βήμα - βήμα η αίτηση Στη δεύτερη καταγγελία που έρχεται στο φως για τους υπέρογκους λογαριασμούς σε μαγαζί στη Μύκονο, οι τουρίστες υποστήριξαν στη Daily Mail ότι τους χρέωσαν ως «χρυσά» τα πιάτα και γι' αυτό διαμαρτυρήθηκαν. Συγκεκριμένα μετά τα καβουροπόδαρα, η 43χρονη Σέριλ δήλωσε στο βρετανικό μέσο ότι η παρέα των φίλων της παραπλανήθηκε, εκφοβίστηκε και εξαπατήθηκε ώστε να πληρώσει 1.536 ευρώ για φαγητό που δεν δικαιολογούσε αυτή την εξωφρενική τιμή. Η τουρίστρια και η παρέα των φίλων παρήγγειλαν ένα πιάτο καλαμαράκια, μια αστακομακαρονάδα, μια σαλάτα, ένα ψωμί και ένα μπουκάλι σαμπάνια σε εστιατόριο στον Πλατύ Γιαλό. Η μητέρα δύο παιδιών είπε ότι η παρέα επισκέφθηκε τη Μύκονο στις 3 Μαΐου και η πρώτη τους βραδιά καταστράφηκε, αφού ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού και το προσωπικό του εστιατορίου τους στρίμωξαν όταν αμφισβήτησαν τον αστρονομικό λογαριασμό. «Όλοι οι άνδρες στο εστιατόριο σηκώθηκαν και μας περικύκλωσαν, ήταν τουλάχιστον πέντε, σχεδόν μας έκλεισαν την είσοδο. Ήταν μια πολύ, πολύ τρομακτική κατάσταση γιατί ήμασταν έξι γυναίκες που μας περικύκλωναν πέντε άνδρες. Πρέπει να προσθέσω ότι ήταν όλοι ντυμένοι στα μαύρα, ήταν κάπως γκανγκστερικό», ανέφερε η γυναίκα. Η καταγγέλλουσα, υπεύθυνη μάρκετινγκ, επέμεινε ότι το φαγητό και ιδιαίτερα η γεύση του, δεν δικαιολογούσε τον τεράστιο λογαριασμό. «Ξέρετε, υπερηφανεύονται ότι χρησιμοποιούν επιλεγμένα υλικά, αλλά ο αστακός ήταν απαίσιος. Όλα τα άλλα ήταν εντάξει, αλλά ο αστακός ήταν ίσως ο χειρότερος που έχω φάει ποτέ. Ειλικρινά, μόλις και μετά βίας τρώγονταν», κατέληξε.

Ακριβαίνουν ξαφνικά απο 1η Ιουνίου τα μπουκαλάκια με νερο, οι χυμοί και τα αναψυκτικά καλοκαιριάτικα σε περίπτερα και σουπερ μαρκετ

23/05/2022 - 12:09μμ Έρχεται νέος Φόρος για την ανακύκλωση πλαστικών συσκευασιών, θα πληρώνουμε 8 λεπτά φορο για καθε συσκευασία, εντελώς ξαφνικά: Ολόκληρο το άρθρο 80 του νομοσχεδίου του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας

“Μέτρα για τα πλαστικά μπουκάλια με ετικέτα από πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC) (Παρ. 1 του άρθρου 4 της Οδηγίας 94/62/ΕΚ όπως έχει τροποποιηθεί από την παρ. 3 του άρθρου 1 της Οδηγίας (ΕΕ) 2018/852) Από την 1η Ιουνίου 2022, οι παραγωγοί και οι εισαγωγείς συσκευασιών προϊόντων, μέρος της συσκευασίας των οποίων περιέχει πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC), απαγορεύεται να θέτουν είτε επί της ίδιας της συσκευασίας είτε στην ετικέτα αυτής, σήμανση περί δυνατότητας ανακύκλωσης της συσκευασίας. α) Από την 1η Ιουνίου 2022 επιβάλλεται τέλος ανακύκλωσης για τα προϊόντα, η συσκευασία των οποίων περιέχει πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC), κατά την πώλησή τους σε κάθε νόμιμο σημείο πώλησης. Η καταβολή του τέλους επιβάλλεται στους καταναλωτές ανά τεμάχιο προϊόντος. β) Το τέλος ανακύκλωσης του παρόντος ορίζεται σε 8 λεπτά. Το ποσό του τέλους αναγράφεται με τρόπο διακριτό και ευανάγνωστο στα παραστατικά πώλησης προ του Φ.Π.Α. και αποτυπώνεται στα λογιστικά αρχεία που υποχρεούνται να τηρούν οι επιχειρήσεις που πωλούν τα εν λόγω προϊόντα. Οι εν λόγω επιχειρήσεις υποχρεούνται να αναγράφουν στα σημεία πώλησης των προϊόντων της περ. α) σε εμφανές σημείο για τον καταναλωτή, ότι τα προϊόντα αυτά υπόκεινται σε τέλος, με αναγραφή του ποσού του τέλους. γ) Το τέλος έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα και τα έσοδα από αυτό αποτελούν δημόσια έσοδα, τα οποία εισπράττονται από την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (Α.Α.Δ.Ε.) και αποδίδονται στον Ελληνικό Οργανισμό Ανακύκλωσης (Ε.Ο.ΑΝ.) με σκοπό να διατίθενται αποκλειστικά για τη χρηματοδότηση δράσεων ανακύκλωσης”.

Δεν ζούμε, τρέχουμε

Δεν ζούμε, τρέχουμε. Όλο τρέχουμε, κάτι να προλάβουμε, κάτι να κάνουμε, κάποιον να δούμε, κάτι να πληρώσουμε, κάτι να ακούσουμε, κάτι να μάθουμε, κάτι να διαβάσουμε, κάτι.

Απ’ τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας μέχρι να τα κλείσουμε, τρέχουμε. Ακόμα και τις στιγμές που ξεκουραζόμαστε, ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο μας, ακόμα και τότε κάτι πρέπει να κάνουμε. «Τι κάνεις;». «Τίποτα» (αυτή είναι η πιο ανησυχητική απάντηση). «Τι κάνεις;». «Τρέχω» (αυτή είναι η πιο συνηθισμένη απάντηση). Αν μείνεις για μια ώρα χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, αισθάνεσαι ενοχές. Αν σε δουν να μένεις έτσι για μια ώρα, χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, θα σου προτείνουν «αντικαταθλιπτικά». Γιατί πέρα από τις δουλειές που πρέπει να κάνεις, πέρα από τα καθήκοντα σου, θα μπορούσες να αξιοποιήσεις αυτή την ώρα, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, κάνοντας γυμναστική -αντί να χάνεις το χρόνο σου. Λες και η ώρα του ρεμβασμού είναι χαμένη ζωή. Λες και η υπόλοιπη ζωή, όπου όλο τρέχουμε κάτι να προλάβουμε, είναι κερδισμένη ζωή. Ακόμα και τα παιδιά μας τα γαλουχούμε με το ιδανικό της άοκνης προσπάθειας. Ερεθίσματα, ακόμα περισσότερα ερεθίσματα, καταιγισμός ερεθισμάτων από την κούνια, μην τυχόν και δεν ακούσει Μότσαρτ, μην τυχόν και δεν μιλήσει ως τα δύο, και περισσότερα ερεθίσματα μετά, και παιχνίδια εκπαιδευτικά και διάβασμα και μουσική προπαιδεία και εξωσχολικές δραστηριότητες και εποικοδομητικό παιχνίδι (λες και το παιχνίδι μπορεί να είναι κάτι άλλο) και dvd και τάμπλετ και κολυμβητήριο και δύο ξένες γλώσσες από νωρίς (γιατί τότε μαθαίνουν πιο εύκολα), τα παιδιά μας τρέχουν πίσω μας κι αυτά. Τρέχουμε εμείς, τρέχουν και τα παιδιά μας. Πρέπει πάντα να κάνεις κάτι, να μην «χάνεις τον καιρό σου», να μη σπαταλάς τον καιρό σου. Όμως αυτή η άδεια ώρα είναι ανάγκη του ανθρώπου. Όταν αφήνουμε τον νου μας να αδειάσει, τότε πλησιάζουμε περισσότερο τον πυρήνα μας. Γιατί όλα όσα μάθαμε κι όλα όσα μαθαίνουμε, όλα όσα κάνουμε και όλα όσα τρέχουμε να προλάβουμε, είναι ενδύματα του νου και όταν τον νου τον βαρυφορτώνεις τότε αυτός, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, καταρρέει. Οι ψυχικές ασθένειες είναι η πανδημία του σύγχρονου πολιτισμού. Κατάθλιψη, ψυχαναγκασμοί, φοβίες και κυρίως άγχος. Γιατί τρέχουμε. Τρέχουμε να προλάβουμε τη ζωή και δεν καταλαβαίνουμε ότι η ζωή έχει μείνει πίσω. Αυτό που κυνηγάμε είναι η fata-morgana των προσδοκιών που πρέπει να έχουμε. Γιατί πρέπει να είμαστε επιτυχημένοι, πρέπει να έχουμε περισσότερα λεφτά, πρέπει να είμαστε καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι, πρέπει να έχουμε τα πιο έξυπνα παιδιά, και πρέπει να ξεπεράσουμε τους άλλους, να έχουμε περισσότερα λεφτά από τους άλλους, να είμαστε πιο καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι από τους άλλους… Πρέπει να κάνουμε, πρέπει να είμαστε, πρέπει να έχουμε κάτι παραπάνω και κάτι παραπάνω και όλο τρέχουμε για να το έχουμε και όλο πασχίζουμε για να πετύχουμε αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό το μεγάλο, και τελικά έρχεται μια στιγμή όπου καταλαβαίνεις ότι έχασες εκείνο το μικρό και «λίγο παρακάτω» που είχες. Δεν απόλαυσες το σώμα σου και την νεότητα σου, γιατί πάντα ήθελες να είσαι πιο αδύνατος/η, πιο όμορφος/η, πιο sexy. Όταν όμως είσαι ογδόντα χρονών και κοιτάς τις φωτογραφίες της νεότητας καταλαβαίνεις ότι ήσουν πιο όμορφος/η απ' όσο πίστευες τότε. Δεν απόλαυσες τον σύντροφο σου, γιατί διαρκώς γκρίνιαζε και δεν έβγαζε αρκετά λεφτά, και δεν ήταν αρκετά ρομαντικός-όμορφος-ερωτικός και γιατί δεν πρόλαβες να ασχοληθείς μαζί του, είχατε το τρέξιμο. Αλλά στα ογδόντα, όταν πια δεν θα τον έχεις δίπλα σου, νοσταλγείς τη γκρίνια του και τα ελαττώματα του και εκείνον τον χαζό τρόπο που σου έλεγε: «Ε, ναι, σ’ αγαπώ. Πάλι τα ίδια θα λέμε;» Δεν απόλαυσες τα παιδιά σου, γιατί έπρεπε να τα στείλεις στον παιδικό σταθμό ώστε να μπορείς να τρέχεις για να τους προσφέρεις τα πάντα και έπρεπε να τα προετοιμάσεις για το νηπιαγωγείο, να τα στείλεις διαβασμένα στο δημοτικό, να τα στείλεις να μάθουν αγγλικά-γαλλικά-μουσική-θέατρο-μπαλέτο-υπολογιστές, και έπρεπε να διαβάζουν όλη μέρα για να περάσουν στο πανεπιστήμιο και μετά έφυγαν από το σπίτι πριν να το καταλάβεις. Και στα ογδόντα σου, κοιτάς τις φωτογραφίες των παιδιών σου και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες να τα αγκαλιάσεις όσο ήθελες, δεν πρόλαβες να παίξεις μαζί τους, γιατί έπρεπε να τρέχεις και έπρεπε να τρέχουν κι εκείνα. Κοιτάς πίσω και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες τίποτα. Ούτε τους φίλους σου να δεις, ούτε τους γονείς σου να καταλάβεις, ούτε έρωτες να ζήσεις, ούτε να χορέψεις, ούτε να κάνεις αυτά που θεωρούσες σημαντικά όταν ήσουν παιδί. Κι αυτό σου φαίνεται παράξενο. Όλο έτρεχες κι όμως δεν πρόλαβες. Γιατί έτρεχες τότε; Για να πληρώσεις όλους τους λογαριασμούς; Μα ακόμα χρωστάς και νέοι λογαριασμοί έρχονται κάθε μέρα. Και καταλαβαίνεις ότι έτρεχες για να επιβιώσεις. Λυπάμαι που στο λέω, αλλά τώρα, στα ογδόντα, δεν έχεις χρόνο για τύψεις. Πάρε μια βαθιά ανάσα και άδειασε τον νου σου. Μην τρέχεις πια. Στάσου! Κι αν δεν είσαι ογδόντα, αν έχεις μικρά παιδιά, πιάστα απ’ το χέρι, αγκάλιασέ τα, παίξε μαζί τους. Τόσο γρήγορα, πριν να το καταλάβεις, δεν θα θέλουν να τα κρατάς απ’ το χέρι, δεν θα είναι παιδιά. Στάσου! Πάρε μια ανάσα. «Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων» είναι ένα διήγημα του Άλαν Σίλιτοου. Έγινε ταινία από τον Τόνι Ρίτσαρντσον, το 1962 και τραγούδι από τους Iron Maiden. Υ.Γ. Τα παιδιά σήμερα έχουν μεγαλύτερο άγχος από ότι ένας τρόφιμος ψυχιατρείου του 1950. Πράγμα που είναι αρκετά τρομακτικό αλλά δεν εκπλήσσει. Ο μισός ανθρώπινος πληθυσμός σήμερα υποφέρει από σύνδρομα άγχους και κατάθλιψης. Posted by geo pi

ν’ αφήσω με τα σπλάχνα μου μήνυμα στο τοίχο

Ελπίδα Λέκκα 43 λ. ·

Είμαι μια ώρα και είκοσι δύο λεπτά στη δουλειά και δεν ξέρω αν πρέπει να τα τινάξω όλα στον αέρα ή να το βουλώσω άλλη μια μέρα για να τη βγάλω, να πάω σπίτι, να τσεπώσω τα 25 ευρώ από το μεροκάματο και να τα κάνω κονιάκ, κονιάκ για τα μνημόσυνα που πήγα και για τα μνημόσυνα που έρχονται, για τους φίλους που παιδεύονται και πνίγονται μέσα στα παπούτσια τους, για τις αναμονές στις στάσεις λεωφορείων, για το γαμημένο στρίμωγμα μέσα σε αυτά για μια δουλειά που στη καλύτερη θα σου δώσει 550 ευρώ κι αυτά κουτσουρεμένα, να έχεις ν’ αναρωτιέσαι μέχρι να πας στο κάτεργο αν θα έχεις να πληρώσεις ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, φόρους. Μια ώρα και είκοσι πέντε λεπτά στη δουλειά κι ακόμα δεν έχω εκραγεί, ν’ αφήσω με τα σπλάχνα μου μήνυμα στο τοίχο πως σήμερα θα λείψω από τη δουλειά, πως τα τιμολόγια και τα δελτία αποστολής θα έπρεπε να ήταν βόμβες στα μεγάλα υπουργικά γραφεία και στις αίθουσες συσκέψεων των μεγάλων επιχειρήσεων, αλλά τώρα βγάζω ΦΠΑ και ΙΚΑ και μισθοδοσία, δίνοντας στους ανθρώπους το πενιχρό τους διαβατήριο για να βγάλουν μια μέρα ακόμα. Πες μου ρε! Μια ώρα και είκοσι επτά λεπτά στη δουλειά, το μυαλό μου τρέχει με χίλια και δεν τρακάρει πουθενά, μένει με το στόμα ανοιχτό μέσα στη τόση ακινησία, λες και μας μπαστακώθηκε η εντροπία στις ζωές μας κι η μόνη απόδειξη πως είμαστε ζωντανοί είναι το ΑΦΜ και η ειδοποίηση από τους λογαριασμούς για να πούμε στον εαυτό μας πως υπάρχουμε και σήμερα. Μια ώρα και τριάντα ένα λεπτά αρκούν για να δω πως δεν κινείται φύλλο γύρω μας, πως κάνουμε τουμπεκί όταν μας παίρνουν τα ρολόγια της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ, πως ανεχόμαστε να κόβουνε το νερό, που είναι ο πρώτος παράγοντας διατήρησης της γαμημένης μας ζωής, τουμπεκί για τις βιασμένες γυναίκες, για τους ευνουχισμένους άντρες, για τα παιδιά μας που θα δώσουν εξετάσεις σε λίγο καιρό και δεν κουνιούνται ούτε αυτά, λες και τους περάσαμε το «Σώπα» σαν κατάρα κάτω από τη γλώσσα, σαν να τους είπαμε μη προσπαθείτε για τίποτα έτσι κι αλλιώς καταδικασμένοι είμαστε στον ίδιο λάκκο όλοι, να δουλέψουμε, ν αρρωστήσουμε και να πεθάνουμε. Για τους πνιγμένους στο Αιγαίο, που κάποτε κατεβαίναμε στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια για το πόλεμο στο Ιράκ και η πόλη αναστέναζε κάτω από τα οδοφράγματα, τώρα κοιτάμε πώς θα περάσουν απαρατήρητοι δίπλα μας να πάνε σε άλλη χώρα, να γίνουν «πρόβλημα» σε μια άλλη χώρα γιατί εμείς εδώ τί να κάνουμε ε; Έχουμε τα δικά μας προβλήματα, τους δικούς μας λογαριασμούς, τα δικά μας όνειρα να ξεπαστρέψουμε αργά και μεθοδικά. Μια ώρα και σαράντα λεπτά στη δουλειά κι ακόμα να μπω μέσα στη Ρηγίλλης και στη Κουμουνδούρου και στον Περισσό και στα Ποτάμια και στους γαμημένους φασίστες στο σταθμό Λαρίσης και στη Χαριλάου Τρικούπη και να τους ανατινάζω έναν - έναν αυτούς τους καριόληδες, να τους φορέσω ανάποδα τα κοστούμια και τα ταγέρ, να στήσω μια μεγάλη ρόδα λούνα παρκ στο Σύνταγμα και να τους έχω κρεμασμένους να γυρίζουν χωρίς να πεθαίνουν για να δουν από ψηλά πως η πόλη πεθαίνει καθημερινά και να νιώσουν τυχεροί πως τουλάχιστον αυτοί δεν έχουν τόσα ν αντιμετωπίσουν παρά μονάχα τον πνιγμό σε κάθε γύρα. Μια ώρα και σαράντα τρία λεπτά στη δουλειά, θέλω να τα παρατήσω όλα και να κάτσω στη θάλασσα να καπνίσω ένα τσιγάρο χωρίς να σκεφτώ να πέσω μέσα, να θυμηθώ πως είναι να νιώθεις γιατί ούτε αυτό μπορώ να το κάνω πλέον, αποκτηνωμένος μέχρι τα μπούνια για να επιβιώσω ως θηρίο ανάμεσα στα θηρία αλλά τί μου φταίνε κι αυτά; Σκοτώνουν όταν πεινάνε κι εμείς για πλάκα σκοτώνουμε τους διαφορετικούς, τους ξένους, τους ομοφυλόφιλους, τους τρανς, τους αναρχικούς και πάει λέγοντας το γαμημένο μας κιτάπι ή πρέπει να σκοτωθούμε μεταξύ μας για να πάει μπροστά η βιομηχανία όπλων ή για να κάνει απλώς ένα γαμημένο restart o καπιταλισμός και να ξεκινήσει πάλι το ίδιο αφήγημα: Φασισμός, Πόλεμος, Μάης, Χρυσά Χρόνια, Κρίση, Πόλεμος. Μια ώρα και σαράντα εννιά λεπτά έχω μπροστά μου την ίδια οθόνη ν' αναβοσβήνει χωρίς να έχω πει τα μισά που έχω σκεφτεί, για τις πορείες Επιταφίους που μάθαμε να κατεβαίνουμε πια, για τα κομματόσκυλα που δεν πίστεψαν σε τίποτα παρά μονάχα σε μια θέση κι όχι ρε γαμημένε δεν θα σε λυπηθώ, θα ήθελα να σου φορέσω τα εντόσθια καπέλο, να σου ανοίξω το κεφάλι και να κατουρήσω μέσα αλλά ούτε κι έτσι θα ένιωθες έστω μια μικρή ντροπή για όλα όσα ξεπούλησες για ένα ποτάκι στη Καρύτση, για διακοπές με πισίνα και ένα αμάξι με εξήντα άλογα παραπάνω, για τη παραλιακή με τα μπουρδελομάγαζα που στήθηκες έξω από την είσοδο με τις ώρες και τις σωματεμπορίες από τους μπάτσους και ναι εξήντα χρόνια τώρα το σύνθημα «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη» ισχύει ακόμα, για τους προέδρους ομάδων που τη φέρνουν και σε λίγο καιρό θα γίνουν πρωθυπουργοί επειδή έφεραν πρωτάθλημα στον κόσμο τους, γαμώ και τα γήπεδα σας και τις φανέλες σας και τους δεσμοφύλακες και τις φυλακές που στοιβάζονται όλοι εκτός από αυτούς που θα έπρεπε, γιατί οι φυλακές είναι ένας ωραίος τρόπος να ξεπαστρέψεις το περιττό βάρος σαν να γεμίζεις μια αποθήκη με άχρηστα πράγματα που θα έρθει καιρός κάποιος παλιατζής να τα παραλάβει για να τα πάει στη χωματερή. Μια ώρα και πενήντα πέντε λεπτά στη δουλειά δεν έχω κάνει τίποτα από αυτά που έχω πει κι ούτε θα κάνω, θα μείνω μικρός, πολύ μικρός, μικρότερος κι από σένα κι από σένα κι από σένα, γιατί δεν φτάσανε ούτε τα ποιήματα, ούτε το αίμα, ούτε ο θάνατος για να κινηθεί κάτι σε αυτό τον τόπο, σε αυτό τον πλανήτη, θα μετρήσω πως είμαι δυο ώρες στη δουλειά από το πρωί κι έχουν μείνει άλλες επτά με οκτώ για να πάω σπίτι, να βγάλω τα παπούτσια μου, να μουδιάσω το κεφάλι μου για να ξυπνήσω και αύριο πάλι, να έρθω στη δουλειά σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σαν να μην πεθαίνει κόσμος στα νοσοκομεία, στο δρόμο, στα χαρτόκουτα, στο πεζοδρόμιο και σ’ εκείνο το μέσα μου που δεν ξέρω αν έχει πεθάνει ακόμα. Δυο ώρες στη δουλειά και δεν έχει τίποτα νόημα. -------------------------- Nikos LeFou Pierrot Ziakas Από Θανάσης Πολυζόπουλος

Αλίμονο εάν και η ληστεία με το ρεύμα μείνει ατιμώρητη

αναρτήθηκε από exomatiakaivlepo την Μαΐου 05, 2022

Αυτό που συμβαίνει στη χώρα είναι πέρα κάθε λογικής. Τα προς την κυβέρνηση φίλια και από την σημερινή εξουσία επιδοτούμενα ΜΜΕ, έχουν ομαδικά επιδοθεί σε μία προσπάθεια αποβλάκωσης ακροατών και τηλεθεατών σχετικά με την ρήτρα αναπροσαρμογής στο ρεύμα. Προσπαθούν να πείσουν δια το άδικον της ενοχοποίησης της κυβέρνησης για την εφαρμογή της ρήτρας, που πλήττει τους πάντες Κακά τα ψέματα. Υπάρχει μεθόδευση που ξεκίνησε προετοιμάζοντας αρχικά τις μάζες πως έχουμε τη χαμηλότερη τιμή ΚΒΩ στην Ευρώπη. Πιθανόν. Όμως δεν είχαμε το εισόδημα της Ευρώπης. Ας μην επιχειρήσουν να φέρουν παράδειγμα χώρες του τέως Ανατολικά του τείχους ευρισκόμενες. Όφειλαν να πουν ξεκάθαρα στον χειμαζόμενο λαό πως θα τον αιχμαλωτίσουν ως έρμαιο των τιμών των εισαγομένων υδρογονανθράκων... Όλα τα άλλα δεν απέχουν πολύ από το να συγκριθούν με καλοστημένη απάτη, ή παντελή άγνοια διαχείρισης εξουσίας. Είναι δυνατόν ο πολίτης να παρακολουθεί καθημερινά με αγωνία την τιμή του πετρελαίου διεθνώς για να κρίνει τα της οικογένειάς του; Αυτό ακριβώς πέρασαν στον πολίτη. Το άλλοθι « φταίνε οι απ έξω» δεν είναι ελαφρυντικό... Ας γίνουν εκλογές τώρα που έπεσαν οι μάσκες και αν σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις επανεκλεγούν, ζήτω η Δημοκρατία. Συνεπώς η αναφορά αυτή επιβεβαιώνει την σημερινή αναστάτωση των μαζών, οποίων μαζών, «ουαί και αλίμονο» αν το θέμα τούτο θεσμικά επισφραγιστεί καθ οιονδήποτε μέσον πριν τις εκλογές. Θα είναι ο εξευτελισμός του κράτους/εγγυητή των όποιων, ίσως και των πάντων. olympia.gr