Η πολιτική ως φάρσα

Από τον Απόστολο Αποστόλου «Τι είσαι ποδήλατο; Ερώτηση ή απάντηση; Ρωτάς τον κόσμο ή του απαντάς;…» (Γιάννης Πατίλης, «Ζεστό μεσημέρι – 22» Η ποδηλατάδα του κυρίου Πρωθυπουργού κατέδειξε ότι η πολιτική στην Ελλάδα είναι πάντα υπέρ της ανισότητας και μισεί την ισοτιμία. Όχι συμπατριώτες μου έμοιαζε να μας λέει ο κύριος Μητσοτάκης με την ποδηλατάδα του στην Πάρνηθα, εγώ δεν είμαι κάτι από εσάς, εγώ αντλώ καταγωγή από τους Βουρβώνους των Αψβούργων και των Ρωμανώφ, με τις βοναπαρτικές απολαύσεις και αποκλίσεις. Το θέλω μου και οι επιθυμίες μου, διαγράφουν τα μέτρα της επιδημίας, ακυρώνουν τους διορισμένους μου επιστήμονες που επιβάλουν σ’ εσάς περιορισμούς, γιατί εγώ ως αιρετός μονάρχης είμαι πάνω από όλες τις αποφάσεις και πέρα από τις απαγορεύσεις. Μην κάνετε το λάθος να με συγκρίνεται γιατί από καταγωγή είμαι η αρχαϊκή διαφοροποίηση. Κανένα συναίσθημα ενοχής δεν μπορώ να έχω, γιατί είμαι μοναδικός, και η επιθυμία μου γίνεται διαταγή, το νιρβάνιο όνειρο μου θρίαμβος, και μάθετε εσείς με τα αδέσποτα σχόλια σας, ότι η κριτική σας αποτελεί ασέβεια και βαρβαρισμό στο πρόσωπό μου. Ακούστε επιτέλους άπιστοι τους σαλπιγκτές των μέσων παρανόησης-παραπληροφόρησης, αυτοί θα σας μιλήσουν για τις αστρικές αποστάσεις μου από εσάς. Τον δημοσιογράφο και τραπεζίτη που με το παπιγιόν του κάποτε θύμιζε τρομπετίστα της τζαζ, αυτόν θα ακούς άπιστε και τον άλλον με τις λευκές ανταύγειες του, πως τον λένε να δεις, Εισαγγελάτο θαρρώ, ή κάπως έτσι, που σου δείχνει τον θάνατο σου αν δεν κάνεις το εμβόλιο και εκείνον θα ακούς εσύ αμφισβητία. Η επέλαση της δύναμης μου είναι όλοι εκείνοι που οργώνουν τις οθόνες και μπορούν τα λύματα της κυβερνητικής πολιτικής να τα κάνουν επαναχρησιμοποιημένα. Τα αντιθετικά και ανταγωνίσιμα με λερώνουν βάρβαρε αμφισβητία τα ευλογημένα και τα παράκλητα θα ακούς των hastati (των στρατευμένων μου). Και εσύ νεοέλληνα που ακόμη και μέσα στη χαύνωση σου, πότε, πότε, υποψιάζεσαι τον ασύμμετρο προσανατολισμό της πολιτικής του τόπου, όλα εκείνα τα φαντάσματα που έρχονται από τα στενόκαρδα σου θα βγουν αληθινά. Ναι και το Αιγαίο θα στο κόψουν στα δυο, και θα σε αντικαταστήσουν, με τους equites, και σε αυτόνομες δημοκρατίες της περιφέρειας θα σε οδηγήσουν γιατί βούλιαξες στο παραμύθι και κατάπιες μπόλικη λήθη και φλογερή παρανόηση. Αρκεί να δει κανείς τους δύο τελευταίους πρωθυπουργούς. Ο ένας διεκδίκησε τον αλυτρωτισμό της μεγάλης ζωής, η έλξη προς το λουστραρισμένο, ήταν το απύθμενο πάθος του, η ζάλη των σαλονιών τον έκαναν να πάθει κροταφογναθική διάρθρωση γιατί είδε τον κόσμο της χρυσόσκονης αυτό ήθελε από παιδί, να τον δει και να πάθει. Και ο άλλος ο πορφυρογέννητος, ο χορτασμένος από όλα, «χαβιαροπεψίας» γαρ, του έμεινε να αυτοϋπνωτίζεται μέσα στην επίδοση της γυμναστικής δαπάνης. Αρκεί να τον δεις πως αλαζονεύεται όταν διασχίζει τους διαδρόμους των κτιρίων της ΕΕ των Βρυξελλών, κινείται το σώμα απόντος του υποκειμένου. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με το τέλος της πολιτικής προσωπικότητας των πρωθυπουργών. Αυτό που υπάρχει εν δυνάμει σε όλες τις οθόνες, εδώ και κάποια χρόνια κυρίως από 2010 δεν είναι οι φιγούρες των πρωθυπουργών είναι το σαρκικό εκτόπλασμα τους. Είναι ένα είδωλο σύνθεσης από ανώνυμους λογογράφους που τους μουτζουρώνουν αθώα χαρτιά με μπαλαφάρες να τις αποστηθίζουν και να τις λένε με μπόλικη σαχλο-εξυπνάδα. Από ανώνυμους κινησιολόγους που τους σκηνοθετούν τα χέρια για να μη φαίνονται σαν κρεμάστρες ή τους συμβουλεύουν να μας χαρίζουν ψηφοθηρικά χαμόγελα. Ας μάθουμε νεοέλληνες να κοιτάμε πίσω από τη μεγαλοπρέπεια του ύφους, πέρα από την προβολή του ανύπαρκτου θριάμβου, γιατί αυτό που θα δούμε αν κοιτάξουμε δεξιά θα είναι ποδηλατάδες και αθλητές που μοιάζουν με καρτούν και αν κοιτάξουμε αριστερά θα δούμε ταξίδια και κότερα με πούρα Αβάνας. Και μετά από όλα αυτά μπορεί κανείς σήμερα στα χρόνια της πολιτικής μελαγχολίας να μιλήσει για τον Κιγκινάτο; Όχι βέβαια ποιος θυμάται σήμερα τον Κιγκινάτο με την απέραντη πολιτική αρετή; Εκείνος αποσύρθηκε από τα εξουσιαστικά αξιώματα νωρίς, και πήγε να καλλιεργήσει τα χωράφια του εκεί κοντά στον Τίβερη, άφησε την πολιτική στις μεταλλάξεις και στις ειρωνικές αδιαφορίες γιατί η πολιτική είναι μια παγίδα που λειτουργεί με μοναδικό τρόπο. Απόστολος Αποστόλου Δρ. Φιλοσοφίας