"ΠΙΤΣΟΣ μπλέ" ( Χρ.Βανδώρου)

Οι τελευταίες ειδήσεις είναι αποκαλυπτικές.

Άλλη μια εταιρεία, αφήνει την Ελλάδα. Βάζει λουκέτο και παίρνει τον δρόμο για την Τουρκία. Όχι μια οποιαδήποτε εταιρεία. Αλλά Ο ΠΙΤΣΟΣ, εργοστάσιο από το μακρινό 1865. Έτσι, μετά την Pizza Hut και το ναυάγιο στον τουρισμό, άλλη μια «επιτυχία» στον μακρύ δρόμο αποβιομηχάνισης καταγράφεται. Φυσικά, μετά από μια τέτοια δύσκολη στιγμή, η κυβέρνηση των αρίστων, αντί να σκύψει το κεφάλι στο συνεχιζόμενο και αυξανόμενο πρόβλημα ανεργίας και οπισθοδρόμησης, θεώρησε μαζί με την ΟΑΚΚΕ !!! πως βρήκε άλλη μια ευκαιρία να επιβεβαιώσει την ρήση του Ζαν Πωλ Σαρτρ « Η κόλαση είναι ο άλλος». Αυτό όμως που ξεπερνάει κάθε όριο, είναι η συσχέτιση και η έντεχνη – φασιστικής έμπνευσης- θεωρία της σημερινής ενέργειας της διεύθυνσης της εταιρείας με την απεργία του 1975 και κατ επέκταση με την από 2012 απόφαση του Δημοτικού συμβουλίου της Ελευσίνας. Το μακρινό 1975 οι 1400 περίπου εργαζόμενοι, στις 10 Δεκεμβρίου κατέβηκαν σε στάσεις εργασίας διεκδικώντας αυξήσεις μισθών και αύξηση στο πριμ παραγωγικότητας. Στις 16 Δεκεμβρίου ο ιδιοκτήτης της εταιρίας, Αποστόλης Πίτσος, προχωράει σε λόκ άουτ. Συγχρόνως με την βοήθεια παρακρατικών ατόμων στήνει απεργοσπαστικό μηχανισμό, μεταφέρει απεργοσπάστες από Βόλο, ενώ η αστυνομία συνεχώς προκαλεί και χτυπά τους απεργούς που περιφρουρούν το εργοστάσιο. Σπασμένα χέρια, αίματα και γρήγορα η συμπαράσταση των εργαζομένων του Πειραιά εκδηλώνεται. Στις 26 Γενάρη του 1976 οι εργαζόμενοι με αυξήσεις 20% στο μισθό επιστρέφουν στην εργασία. Την ίδια χρονιά το 1976 η γερμανική BSH, σαν SIEMENS πραγματοποιεί την πρώτη εξαγορά της ΠΙΤΣΟΣ. Ο Γερμανοσπουδασμένος κ Πίτσος δεν ξέφυγε από τον κανόνα που θέλει τους με γερμανικές σπουδές γόνους να ξαναγυρίζουν στα φίλια εδάφη… Το εργοστάσιο με την καθοδήγηση πλέον των Γερμανών. Αναδείχτηκε τότε ΠΡΩΤΟ σε παραγωγικότητα σε σχέση με ΟΛΑ τα εργοστάσια παγκόσμια του ομίλου!!! (θα συνεχίσουν κάποιοι να τα ρίχνουν στην απεργία;) Φυσικά στην Ελλάδα σχεδόν μονοπώλησε τις πωλήσεις. Την 10ετία του 2000 είχε το 40% της ντόπιας αγοράς, με παραγωγή 400.000 συσκευών το χρόνο εκ των οποίων οι 100.000 ταξίδευαν Μέση Ανατολή και Ευρώπη. SIEMENS ή MIZENS Το 2005 έρχεται η ώρα της Ζήμενς. Το αμερικάνικο κεφάλαιο, στη σύγκρουση του με το Ευρωπαϊκό (Γερμανικό), και στριμωγμένο από την ανερχόμενη κινέζικη τίγρη, θα διεμβολίσει τον ποιο αδύναμο κρίκο. Η Ζήμενς θα πληρώσει τα σπασμένα. Τα μαύρα ταμεία της θα έρθουν στο προσκήνιο. Χαρακτηριστική τότε η δήλωση του προέδρου της. Άραγε – είπε – υπάρχει τρόπος να πάρουμε δουλειές στις διάφορες χώρες χωρίς να χρησιμοποιήσουμε μαύρα ταμεία και μίζες; Διαχρονικό ερώτημα εις υγείαν της διαφάνειας… του κυρίαρχου τρόπου παραγωγής. Στην Ελλάδα μπαίνουμε σιγά αλλά σταθερά στην οικονομική κρίση. Οι πωλήσεις στο εσωτερικό καταρρέουν. Οι πολίτες ανακαλύπτουν ότι δεν είναι ανάγκη να αγοράζουν συνεχώς κάθε νέο μοντέλο. Αρκεί που αγοράζουν τηλέφωνα. Οι εξαγωγές όμως πάνε καλά, ώστε το 2010 ο υπεύθυνος της ΠΙΤΣΟΣ – BSP Αναγγέλλει νέα μονάδα στον Ασπρόπυργο, χωρίς όμως να προχωρήσει. Η αντιδικία Ζημενς Δημόσιου συγχρόνως το 2012 λήγει με συμβιβασμό και δέσμευση της εταιρείας έναντι 170 εκατ ευρώ και επένδυση με 100δες θέσεις εργασίας. ΠΟΙΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΕΓΙΝΕ; Στον αέρα όλα. Η εταιρεία εντέχνως, έκλεινε το μάτι λέγοντας πως η επένδυση θα είναι η μεταφορά της ΠΙΤΣΟΣ στον Ασπρόπυργο που όμως είχε εξαγγελθεί όπως είπαμε το 2010 και ήταν άσχετη με την συμφωνία του 2012. Δηλαδή, η Ζήμενς και η ΒSP έψαχνε ΝΑ ΤΗΝ ΚΆΝΕΙ. Έτσι,Το 2015 πούλησε το εργοστάσιο στην BOSCH . Η τελευταία δεν είχε πλέον καμία υποχρέωση στην επένδυση. Αντίθετα έχοντας συμφέροντα στην Τουρκία πηγαίνει ολοκληρωτικά εκεί. Πριν όμως προσπάθησε το 2017, έχοντας συρρικνώσει το προσωπικό του εργοστασίου, να το κλείσει οριστικά. Τότε η παρέμβαση του υπουργείου εργασίας (ΣΥΡΙΖΑ) το απέτρεψε. Και τώρα τι; Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας εξακολουθεί να είναι το ζητούμενο. Οι προοδευτικές δυνάμεις ας καθίσουν να χαράξουν μια άλλη πορεία. Η εμπειρία υπάρχει, η ειδίκευση υπάρχει, τα πανεπιστήμια λειτουργούν . Η πολιτική θέληση και η κοινωνική συμπαράταξη πόσες φορές ακόμη θα περιμένουν; ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. Το πολύ μακρινό 1972 κόλλησα τα πρώτα μου ένσημα στον Ρέντη στο εργοστάσιο του ΠΙΤΣΟΥ. Σε πολύ δύσκολες συνθήκες φοιτητής τότε εργάστηκα στο τμήμα κατασκευής πλυντηρίων, στις ηλεκτροπόντες. Αναρτήθηκε από Καρτερία