Ο κύβος ερρίφθη, λευκός καπνός βγήκε και γενηθήτω Βόρεια Μακεδονία. Η χειρότερη εξέλιξη που θα μπορούσε να υπάρξει για σειρά λόγων. Πρώτον: Το να παίρνει ένα κράτος το όνομα επαρχίας γειτονικού κράτους, από μόνο του προκαλεί αμφισβήτηση σε βάθος ιστορικού χρόνου. Και από τις δύο πλευρές. Από τη μία μπορεί να ανοίξει ορέξεις για αμφισβήτηση της Ελληνικής Μακεδονίας με σκοπό μια Μακεδονία η οποία θα είναι ενιαία αλλά όχι Ελλάδα. Από την άλλη μπορεί να ανοίξει ορέξεις για αμφισβήτηση της Σλαβικής Μακεδονίας με σκοπό μια Μακεδονία η οποία θα είναι ενιαία και κομμάτι της Ελλάδας. Και στις δύο περιπτώσεις: πόλεμος.
Δεύτερον: Η αναγνώριση Μακεδονικής εθνότητας και Μακεδονικής γλώσσας έρχεται πακέτο με εθνοτικούς αλυτρωτισμούς. Ως γνωστόν στο έδαφος της ΠΓΔΜ κατοικούν άνθρωποι οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως Αλβανοί, Βούλγαροι, Σέρβοι, Έλληνες και φυσικά άνθρωποι οι οποίοι νιώθουν κάτι άλλο (και αυτούς αφορά η προσπάθεια προσδιορισμού τους ως Μακεδόνων). Άρα όσο θα ανοίγει η βεντάλια των εθνοτικών αμφισβητήσεων από μεριάς ΠΓΔΜ, όσον αφορά ας πούμε τους σλαβόφωνους της Φλώρινας, τόσο και από την άλλη πλευρά θα φουντώνει το αναθεωρητικό κλίμα. Η δράση προκαλεί αντίδραση.
Τρίτον: Η εθνικιστική άποψη που αρνείται την ύπαρξη μιας πρόσφατα σε ιστορικό χρόνο γεννημένης εθνότητας στην περιοχή, οδήγησε στη λύση με γεωγραφικό προσδιορισμό. Κατά την ταπεινή μου άποψη, εάν με το στανιό οδηγούμασταν σε αποδοχή λύσης με σύνθετη ονομασία αυτή θα έπρεπε να είναι με εθνοτικό προσδιορισμό (λ.χ. Σλαβική Μακεδονία). Αυτού του είδους η συσταλτική αναγνώριση θα μετέφερε το πολιτικό πρόβλημα στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ γιατί οι αναγνωρισμένοι πλέον ως Σλαβομακεδόνες θα έπρεπε να εξηγήσουν στους αλλοεθνείς συμπολίτες τους γιατί τους έχουν ενσωματωμένους στο ίδιο κράτος. Θα είχαν εκείνοι την καυτή πατάτα, χωρίς να διασύρονται πολιτικά οι ελληνικές θέσεις παρεμβαίνοντας με επιθετικό τρόπο, ζητώντας αλλαγή Συντάγματος μιας ξένης χώρας το οποίο ούτως ή άλλως ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξαναλλάξει κτλ. Δυστυχώς η σιωπή της ενοχής από μεριάς σύσσωμου του επίσημου κοινοβουλευτικού κόσμου σε συνδυασμό με την καπελωμένη συναισθηματική εξαλλοσύνη των λαϊκών αντιδράσεων στις οποίες και ο γράφων παίρνει μέρος, οδήγησαν σε μια διπλωματική συντριβή. Δυστυχώς ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Χρειαζόμαστε ένα νέο εθνικό αφήγημα το οποίο να εξασφαλίζει τόσο την εσωτερική κοινωνική μας συνοχή όσο και τη συνεργασία με τα άλλα έθνη και τους λαούς στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Και είναι υποχρέωση του Κινήματος να το βρει αυτό το αφήγημα.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου