Όχι, δεν θα αναφερθώ στους ομιλητές, γιατί το κυριότερο και το σημαντικότερο ήταν για μένα, η συμμετοχή του κόσμου. Μπορούμε να μην είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι για κάποια πράγματα, (να είμαστε και λογικοί, μην είμαστε και πλεονέκτες, που έλεγε ο "πόλισμαν" Χατζηχρήστος), να γκρινιάζουμε για χίλια δυο άλλα, και να μας τρώει το τι θα γίνει τώρα. Το κυριότερο: Θα ακούσουν τον λαό; Θα αλλάξουν στάση;....Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Μεταξύ του "κυρίαρχου λαού" και της κάστας των πολιτικάντιδων χάσμα μέγα εστήρικται. Περί τούτου δεν έχω καμία αμφιβολία. Και επειδή πήρε το αυτί μου κάμποσες φορές την λέξη "δημοκρατία" να τονίζεται και να εξυμνείται ως η υπέρτατη αξία (ενώ ο εθνικισμός να καταδικάζεται ως το ακατονόμαστο κακό), θα ρωτήσω: Προς τι λοιπόν η ανησυχία; Αφού λοιπόν έχουμε αυτήν την υπέρτατη αξία που λέγεται δημοκρατία, και αφού και εμείς είμαστε δημοκράτες και οι άλλοι είναι δημοκράτες, και τελικά όλοι είμαστε δημοκράτες και άρα τρισμακάριοι και τρισευτυχισμένοι, που είναι το πρόβλημα; Στην δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα; Αν υπάρχουν λέει.
Μας αρέσει να ακούμε και να αναμασάμε το παραμύθι της δημοκρατίας. Να δίνουμε στην δημοκρατία μια μεταφυσική έννοια. Είναι το απόλυτο καλό, μια Εδέμ. Γαλουχηθήκαμε με τον μύθο αυτόν της εποχής μας, ότι η δημοκρατία είναι το απόλυτο και βέλτιστο πολιτικό σύστημα με το οποίο μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα. Η γενική αντίληψη είναι ότι η δημοκρατία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Το να αμφισβητήσεις την δημοκρατία είναι κάτι τόσο τρομερό, μιαρό και αποδοκιμαστέο, αλλά και επίσης αρκετά επικίνδυνο, όσο ήταν να αρνηθείς τα δόγματα της παπικής εκκλησίας στα χρόνια που ο Πάπας κυβερνούσε πάνω στους ανθρώπους με σιδηρά πυγμή.
Οι δημοκράτες πολιτικοί σε όλα τα δημοκρατικά μας κόμματα ανταγωνίζονται για το ποιος θα δείξει ότι είναι ο πραγματικός δημοκράτης. Όμως την ίδια στιγμή φακελώνουν, στιγματίζουν, περιθωριοποιούν και τελικά αποκλείουν ανεπιθύμητα πρόσωπα, κινήματα και κόμματα. Επιβάλουν την γραμμή που αυτοί θέλουν. Κάθε αντίθετη φωνή χλευάζεται ή φιμώνεται (ή και τα δύο). Όποιος δεν αρέσει στην δημοκρατία δεν έχει λόγο, τον τρώει το μαύρο σκοτάδι. Ενίοτε και η φυλακή. Μπορεί και καμιά σφαίρα. Οι δημοκράτες δεν δέχονται αμφισβητίες, δεν δέχονται αντιφρονούντες. Δεν δέχονται να τους χαλάς την δημοκρατική τους νιρβάνα. Μήπως τελικά, η περίφημη δημοκρατία είναι ένα βαθιά ολοκληρωτικό πολιτικό σύστημα που απαιτεί απόλυτη εξουσία; Και μέσα από ένα σκληρό καθεστώς φαυλοκρατίας - κομματοκρατίας επιτυγχάνει την επιβίωσή του; Αυτή η εξουσία των δημοκρατών είναι πιο εκτεταμένη και διεισδύει βαθύτερα στην προσωπική ζωή των πολιτών από τις περισσότερες δικτατορίες (που το κάνουν τουλάχιστον χωρίς να δηλώνουν "δημοκρατίες" ξεγελώντας τους υπηκόους).
Τελικά, η δημοκρατία ωφελεί το έθνος; Έχει κάνει καλύτερη την κοινωνία; Την οδηγεί σε ηθική, πνευματική, πολιτιστική ακμή ή παρακμή; Ας αφήσω το οικονομικό σκέλος. Η δημοκρατία σέβεται τον Έλληνα πολίτη; Τον υπολογίζει; Τον ρωτάει; Σεβάστηκε την βούλησή του όταν τον ρώτησε και εκείνος είπε ΟΧΙ; Τον ρώτησε εάν θέλει να ξεχάσει την ιστορία του, να χάσει την ταυτότητά του, να πολτοποιηθεί στο multi culti μίξερ που άλλοι αποφάσισαν για αυτόν, να υφίστανται πλύση εγκεφάλου τα παιδιά του, να γκετοποιηθεί η γειτονιά του, να νιώθει ανασφαλής, να φοβάται και να τρέμει, να ζει σαν σκλάβος, να μην ορίζει αυτός το μέλλον του, να έχει απέναντί του ένα κράτος εχθρικό που όταν δεν τον απαξιώνει, τον μισεί και τον οδηγεί στον αργό ή στον ξαφνικό θάνατο; Από αυτήν την δημοκρατία περιμένουμε να ακούσει τον λαό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου