Στις γαλλικές εκλογές η εργατική τάξη έδωσε μεγάλη δύναμη στην εκπρόσωπο του Εθνικού Μετώπου. Περιοχές που άλλοτε ήταν κάστρα της αριστεράς έχουν στραφεί πλέον οριστικά στην Marine Le Pen. Μεγάλη δύναμη βέβαια της έδωσε και η γαλλική νεολαία. Εδώ και χρόνια «ειδικοί αναλυτές» οδυρόμενοι έχουν αντιληφθεί ότι το κόμμα πλέον της εργατικής τάξης είναι το Front National της Λεπέν. Όλα αυτά βέβαια, δεν αγγίζουν ογκόλιθους της πολιτικής του τόπου μας όπως ο πρόεδρος Παυλόπουλος που βγήκε και είπε ότι την Λεπέν την στηρίζουν «υπολείμματα του ναζισμού». Απίστευτες ατάκες ακούμε παιδιά…. Στον παρακάτω χάρτη φαίνεται η επικράτηση της Marine Le Pen (με μωβ χρώμα) και του Emmanuel Macron (με ροζ) στις περιφέρειες της Γαλλίας στον 1ο γύρο. Η χώρα μοιάζει απίστευτα διαχωρισμένη. Στην PACA (Προβηγκία-Άλπεις-Ακτή-Αζούρ), η Le Pen κέρδισε σχεδόν όλα τα τμήματα της περιοχής. Νικήθηκε από τον Fillon στη Νίκαια, αλλά ανέβασε τα ποσοστά της από το 2012. Κέρδισε εύκολα στο Le Vaucluse και στην πόλη Fréjus όπου ο δήμαρχος David Rachline είναι ο επικεφαλής της προεκλογικής της εκστρατείας. Σημείωση: η PACA είναι μία από τις ισχυρότερες περιοχές του FN. – Στην περιοχή που τώρα ονομάζεται les Hauts-de-France κέρδισε και τα πέντε τμήματα, συγκεντρώνοντας το 31,03% των ψήφων, περισσότερο δηλαδή από δέκα τοις εκατό του εθνικού της μέσου όρου. Πρόκειται για εξορυκτική περιοχή και περιφέρεια της εργατικής τάξης, που ιστορικά ψήφιζε αριστερά, αλλά τώρα αποφασιστικά ψηφίζει Le Pen.
– Η Marine Le Pen κέρδισε έξι από τα δεκατρία τμήματα της Occitanie, μια περιοχή που επίσης παραδοσιακά ήταν αριστερή και ήρθε πρώτη στις Pyrénées-Orientales, le Gard, le Tarn και l’Hérault.
– Στη Νορμανδία, η Marine κέρδισε με 23,93% και ξεπέρασε το 30% σε αρκετές αγροτικές κοινότητες. Κέρδισε τα τμήματα l’Eure και Seine-Maritime, καθώς και την πόλη του Grand-Quevilly κοντά στη Ρουέν.
Κάτι σαν πραξικόπημα πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη στην πόλη Amiens (Αμιένη) πρωτεύουσα της Πικαρδίας (Picardie), της περιφέρειας les Hauts-de-France, μιας περιοχής στο βόρειο τμήμα της Γαλλίας γνωστή για τη αναπτυγμένη βιομηχανία στον τομέα της αυτοκίνησης (Valéo, Goodyear, Dunlop), όταν εμφανίστηκε απροσδόκητα η Marine Le Pen για να συναντηθεί με τους εργάτες της Whirlpool, 290 από τους οποίους σύντομα θα χάσουν τη δουλειά τους καθώς η εταιρεία μετακομίζει στην Πολωνία τον Ιούνιο του 2018.
Εκεί η Le Pen είχε τεράστια επιτυχία και έκανε θεαματική εντύπωση στους εργαζόμενους που συγκεντρώθηκαν για να την χαιρετήσουν και να την χειροκροτήσουν, οι ίδιοι εργαζόμενοι που αργότερα γιούχαραν άγρια τον Εμμανουήλ Μάκρον, τον εκλεκτό της ευρωκρατίας και του τραπεζικού συστήματος. Γιατί ο Macron πήγε επίσης στο Whirlpool-Amiens και συναντήθηκε, όχι βέβαια- με τους εργάτες, αλλά με προσεκτικά επιλεγμένους ηγέτες της διοίκησης και «συνδικαλιστές» (βλ. εργατοπατέρες). Μόνο αργότερα συναντήθηκε με τους εργάτες, μέσα σε έκδηλη αγανάκτηση.
Η εικόνα στο εργοστάσιο της Whirlpool στην Amiens, τόσο αποκαλυπτική, θα παραμείνει χαραγμένη στο μυαλό του γαλλικού λαού. Η Marine με τους εργάτες που την καλοδέχτηκαν και ο Macron, αρνούμενος αρχικά να σφίξει τα «ιδρωμένα» χέρια και στη συνέχεια αναγκάσθηκε να το κάνει, μόνο για να φάει το γιουχάισμα. 
Και για να τα βάλουμε σε τάξη όλα, ο πνευματικός του πατέρας ο Jacques Attali, (ο εβραϊκής καταγωγής πρώην σύμβουλος του Μιτεράν και «προφήτης της Νέας Τάξης») σε συνέντευξη στην τηλεόραση, τόλμησε να πει ότι το Whirlpool είναι μόνο ένα ανέκδοτο στην Ιστορία. Όπως είπε μια «λεπτομέρεια της Ιστορίας».
Σημείωση: Υπενθυμίζεται ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έφτασαν σε μια ατέλειωτη φρενίτιδα εναντίον του Jean-Marie Le Pen όταν είπε, πριν από πολλά χρόνια, ότι οι θάλαμοι αερίων ήταν απλώς «μια λεπτομέρεια της Ιστορίας». Ένα σχόλιο που άλλαξε τη Γαλλία για πάντα και έφερε τη χώρα πίσω δεκαετίες. Η κόρη του Le Pen είναι εδώ για να εξαλείψει την εικόνα που δημιούργησαν τα ΜΜΕ και να δώσει στη Γαλλία ό, τι έπρεπε να είχε πριν από τριάντα χρόνια – μια πατριωτική κυβέρνηση. Όσον αφορά τον Attali, σας υπενθυμίζω ότι είναι αυτός που είπε ότι «ως καλός σοσιαλιστής» πιστεύει στην ευθανασία για όλους που είναι πάνω από εξήντα. Επειδή ένα άτομο άνω των εξήντα δεν έχει πλέον καμία χρησιμότητα στην κοινωνία. Αυτό προφανώς περιλαμβάνει και τον Attali που είναι πάνω από εξήντα, αν και δεν φαίνεται να έχει καλέσει κανέναν γιατρό να το βάλει καμιά βελόνα να αφήσει τον μα΄ταιο τούτο κόσμο. Φυσικά, αυτός ένας apparatchik, (μέρος της δομής εξουσίας επί κομμουνισμού) εξαιρείται από αυτό που ισχύει για τις άπλυτες μάζες.
Σε άρθρο της Riposte Laïque διαβάζουμε:
Αυτό που συνέβη την Τετάρτη στο Whirlpool της Amiens συνοψίζει καλύτερα την κατάσταση από οποιαδήποτε μεγάλη ομιλία. Το πλαίσιο: 290 εργάτες θα χάσουν τη δουλειά τους, δεδομένου ότι η αμερικανική επιχείρηση, η οποία κατασκευάζει πλυντήρια ρούχων, πρόκειται να μεταφερθεί στην Πολωνία την 1η Ιουνίου 2018, αφήνοντας 290 εργαζόμενους στο δρόμο.
Είναι ο νόμος της ελεύθερης κυκλοφορίας του κεφαλαίου, των ανθρώπων και συνεπώς των μετεγκαταστάσεων, αλλά και των εργαζομένων που απομακρύνονται από την απασχόληση. Είναι το σχέδιο που υποστηρίζεται από τον Macron και από όλους τους εκπροσώπους της γαλλικής εργατικής γραφειοκρατίας, που είναι τόσο χαρούμενοι που θα χωθούν στην ευρωπαϊκή μούχλα και θα επωφεληθούν από τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η ΕΕ.
Αλλά επειδή βρισκόμαστε μεταξύ των δύο γύρων, όπου τους υποστηρίζει ολόκληρη η αριστερά, θα πρέπει να προσποιηθούν ότι υπερασπίζονται τους εργαζόμενους. Ως εκ τούτου, εκπονήθηκε επικοινωνιακό σχέδιο που επέλεξε ο Macron: να συναντήσει τα αφεντικά και τους προσεκτικά επιλεγμένους εκπροσώπους τους στην πόλη, αλλά πάνω από όλα να μην έρθει σε επαφή με τους εργάτες, μήπως έρθει αντιμέτωπος με μια δυσάρεστη υποδοχή.
«Η Le Pen είχε την τιμή να έρθει, ενώ ο Macron σκέφτηκε ότι είμαστε αλήτες», λέει ο Tonio Abruhosa. Μια τέτοια ανησυχία ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό της Marine Le Pen που δεν δίστασε να έρθει και να σφίξει τα χέρια και να μιλήσει με τους εργάτες της επιχείρησης, τους μελλοντικούς άνεργους, τους ηττημένους στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Και δεν υπήρχαν εργατικά όργανα να εμποδίσουν την είσοδό της, κανένα ισχυρό χέρι για να εκδιώξει βάναυσα την υποψήφια και τους φίλους της. Απλά εργάτες που την υποδέχονταν με ανοιχτές αγκάλες.
Ναι, τα εργατικά συνδικάτα, παραβιάζοντας την αρχή της ανεξαρτησίας, μπορούν να κάνουν τα πάντα μέσα στις τάξεις τους για να εκδιώξουν ακτιβιστές που είναι μέλη του Front National, αλλά το γεγονός παραμένει ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων ψηφίζουν το κόμμα της Le Pen επειδή είναι τα κύρια θύματα της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Ναι, οι συνδικαλιστικοί μηχανισμοί (συμπεριλαμβανομένου αυτού των αστυνομικών) ενώνονται με τη Medef (μια ομοσπονδία επιχειρηματιών, η μεγαλύτερη στη Γαλλία) για να νικήσουν το «κτήνος» (δηλαδή το Εθνικό Μέτωπο), αλλά οι εργάτες δεν χαμπαριάζουν από τέτοια και ψηφίζουν αυτόν που ζητά επιστροφή στα σύνορα και κατά συνέπεια προστατευτισμό, που τους προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο ανταγωνισμό που είναι τόσο αγαπητός για τους Macron, τους παγκοσμιοποιητές και τους «ευρωπαϊστές».
Αυτοί οι εργατοπατέρες, μαζί με τον Jean-Luc Mélenchon, που ήταν παρόντες σε όλες τις διαδηλώσεις εναντίον του Εργασιακού Νομοσχεδίου, γνωστού ως νόμου El-Khomri (από την υπουργό Εργασίας, Myriam El-Khomri), αν και γράφτηκε από τους σοσιαλιστές Manuel Valls και Emmanuel Macron με εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βρίσκονται σε μια κατάσταση εντελώς ασταθή. Οι αριστεροί, οι σοσιαλιστές αντάρτες, οι συνδικαλιστές και οι συνταξιούχοι εξήγησαν, με βάσιμους λόγους στους διαδηλωτές, ότι ο νόμος αυτός έθετε σε σοβαρό κίνδυνο έναν αιώνα κοινωνικών κατακτήσεων, δίδοντας προτεραιότητα σε εσωτερικές συμφωνίες μεμονωμένων επιχειρήσεων πάνω από τις συλλογικές συμβάσεις. Ως εκ τούτου, χάρη στον Macron, ένας διευθυντής μπορεί να προσλάβει παράνομους μετανάστες για δύο ευρώ την ώρα, αν όλοι συμφωνούν με αυτό. Γενικά οι ρυθμίσεις του Νομοσχεδίου θα επέφεραν πολλά οφέλη στους εργοδότες. 
Βέβαια, ο Macron εγκατέλειψε εγκαίρως την σοσιαλιστική κυβέρνηση και άφησε τους Myriam El-Khomri και Manuel Valls να προωθήσουν αυτόν τον αδικαιολόγητο νόμο μέσω της Εθνικής Συνέλευσης χωρίς ψήφο. Ο πρωθυπουργός το πλήρωσε ακριβά, μέσω μιας τσιγκούνικης ήττας της Αριστεράς στις πρώτες εκλογές. Ο Macron είχε προλάβει να εγκαταλείψει την κυβέρνηση και σχημάτισε το δικό του κόμμα το ‘En Marche’, και εμφανιζόταν πλέον ως «ανεξάρτητος» υποψήφιος. Εδώ ο αρθρογράφος λέει ότι αν τα συνδικάτα υπερασπίζονταν πραγματικά τα συμφέροντα των εργαζομένων, θα καλούσαν τα μέλη τους να ψηφίσουν την Marine Le Pen. Αντ’ αυτού, μεταδίδουν πιστά την προπαγάνδα εκείνων τους οποίους υπηρετούν, αποκαλώντας το Εθνικό Μέτωπο «φασιστικό» και «ρατσιστικό».
Όσο για τον Mélenchon, αποτελεί την αποθέωση της γελοιότητας. Την Κυριακή, πίστεψε για αρκετή ώρα ότι θα περνούσε στο δεύτερο γύρο, και έτσι ακουγόταν «μπερδεμένος» όταν τελικά αρνήθηκε να πει στους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν τον Macron, καταφεύγοντας στη «δημοκρατία» και εξηγώντας ότι θα έρθει σε επαφή με τους 450.000 ψηφοφόρους του. (…) Τώρα μαθαίνουμε ότι έχει δώσει στους οπαδούς του τρεις επιλογές: ή να ψηφίσουν τον Macron ή να απέχουν ή να ρίξουν λευκό. Αλλά καμία ψήφος για την Marine! Ο Mélenchon, ο οποίος διαδήλωσε κατά του νόμου El-Khomri, διαπιστώνει ότι ο δημιουργός αυτού του νόμου που καταστρέφει τα κοινωνικές κατακτήσεις είναι πιο άξιος για την ψήφο από τη γυναίκα που θέλει να προστατεύσει τους εργαζόμενους καταργώντας τον. Ενδιαφέρον το πώς πέφτουν οι μάσκες… ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή κι εδώ
kokkinosouranos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου