Το στιγμιότυπο είναι έξω από το Α/Τ στην Κω. Την ώρα που ψέκαζαν με πυροσβεστήρες τους πρόσφυγες και τους χτυπούσαν με γκλοπς, εκείνοι έφτιαξαν έναν κλοιό με τα σώματά τους για να περάσουν με ασφάλεια οι γυναίκες, μεταξύ τους και η νεαρή μητέρα με το μωρό της που φαίνεται στη φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη, Reuters.
ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΔΗΜΑ (FULLMOON)
Η κρίση στην Κω, και στην κάθε Κω, δεν είναι ανθρωπιστική, με την έννοια που λένε τα λεξικά των αστών της ενωμένης Ευρώπης. Η κρίση είναι ηθική, ή καλύτερα ανήθικη, που πλήττει έναν ολόκληρο πλανήτη, με μόνη εξαίρεση την ανθρωπιά στις πράξεις εκείνων που το βλέμμα τους δεν έχει ακόμη αλλοιωθεί από νεκρική παγωμάρα και απάθεια. Εκείνων που ορίζουν ακόμη τη ματιά τους, και δεν τη στρέφουν μακριά απ’ τον πόνο αλλά κατά πάνω του.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μπορούν τη μία να κλαίνε σαν παιδιά, και την άλλη να απασφαλίζουν σαν μαχητές την οργή τους, απέναντι στον κόσμο που όχι μόνο δέχεσαι να ζεις, μα προστατεύεις γιε της περήφανης Ελλάδας και του Τίποτα.
Είναι αυτοί που στέκονται πάντα πλάι σε κάθε άδικο, κάθε κραυγή για ζωή, πλυμένε νοικοκύρη, που βρωμάς περηφάνεια και πολιτισμό και ξερνάς κατά κύματα το δηλητήριο που ήπιε ο ξυπόλητος παππούς σου ο λαντζέρης στο Αμέρικα του ’30 τότε που οι εφημερίδες γράφανε «λευκή γυναίκα εθεάθη με Έλληνα» κι εκείνος έτρεχε και κρυβόταν στα υπόγεια τρέμοντας για να γλυτώσει απ’ τους φασίστες.
Από το Πεδίο του Άρεως ως τα νησιά μια χούφτα άνθρωποι που όλοι τους μιλάνε την ίδια γλώσσα, αυτοί ήταν πάντα, οι ίδιοι και οι ίδιοι, που περισώζουν κάθε τόσο το νόημα της λέξης «ανθρωπιά».
Αυτοί που επιμένουν να κοιτάνε στα μάτια τον ξεριζωμό. Δεν τον γιατρεύουν, μα τον ανακουφίζουν. Προστατεύουν τον ξεριζωμένο από σένα, που τον εξαθλιώνεις κι άλλο, τον ξεφτιλίζεις, τον βασανίζεις κι όταν τον εξοργίσεις απ’ το ατέλειωτο μαρτύριο, ύστερα τον βαφτίζεις «θύτη» – εσύ που καμαρώνεις για την παράδοση και τον πολιτισμό σου, σέρνοντας την παντόφλα και μουρμουρίζοντας με τη κοιλιά να κρέμεται απ’ το ξεχειλωμένο σου βρακί. Προστατεύουν τον ξεριζωμένο από την κυράτσα σου που μπουσουλάει γονατιστή να πάρει τη χάρη του θεού, γιατί φοβάται αυτούς τους μαύρους που γέμισε ο τόπος και καμια νύχτα θα μας φάνε όλους οι ζουλού. Και τρέχει στον παπά της ενορίας, σταυροκοπιέται και νιώθει ασφαλής, γιατί η κυράτσα σου, που απλώνει κάθε χρόνο τη σημαία, και τη μαζεύει πάλι σιδερώνοντάς την προσεκτικά, φοβάται τον μισοπεθαμένο πατέρα με το μωρό στην αγκαλιά, κι όχι το παπαδαριό, που αν αναλάμβανε το χρέος, θα το ξεπλήρωνε όλο σε μια νύχτα με κάμποσα δις περίσσευμα.
Φοβάται ότι το σπίτι θα της το πάρουν οι κατατρεγμένοι, που ξεσπιτώθηκαν, που πήδηξαν σε σαπιοκάραβα θανάτου να σωθούν, που δεν μπορούν ούτε όρθιοι καλά-καλά να σταθούν απ’ την αφυδάτωση, κι όχι ο καλός τραπεζίτης της γειτονιάς, γι’ αυτό έμαθε τόσο πειθήνια να φοβάται και να μισεί τα θύματα του πολέμου κι όχι τα συστήματα που τον ξεκινούν.
Κι εσύ αριστερέ, που πήρες στο λαιμό σου την ελπίδα, ελπίζω να αντέχει τώρα ο λαιμός σου τη θηλειά. Πολλούς πνιγμένους κι αυτοκτονημένους θα σηκώσεις στους ώμους σου, που πασχίζεις να κρατήσεις δήθεν αγέρωχους, ενώ το μπόι σου δέκα πόντοι όλοι κι όλοι «έρπει» κιόλας από την κακομοιριά. Ξέρεις μικρούλη άνθρωπε, εσύ που το όνομά σου το χωρίζει από την τσίπα ένα «ρο», με «ρο» αρχίζει και η ρόμπα, εσύ που πέρασες απ’ την Καισαριανή να πάρεις άλλοθι για να οπλίσεις τώρα το χέρι του φασίστα, και «μνημονεύεις» έννοιες όπως η αξιοπρέπεια κι η αλληλεγγύη, τα μεγάλα λόγια που ξεστόμισες και ξεστομίζεις, εμείς στα φτύνουμε πίσω στα μούτρα σου που ντρέπεται μέχρι κι ο καθρέφτης να στα δει.
Γιατί για κάποιους από μας, η ζωή ήταν και παραμένει στους δρόμους της εξεγερμένης συνείδησης όσων δεν λογοδοτούν στους σάπιους νόμους σας, αλλά μόνο στο μαξιλάρι τους τη νύχτα.
Από:
http://kollectnews.org/2015/08/12/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου